| abstract | - Zdarzyło się to pewnego deszczowego dnia pod koniec sierpnia. Kamila siedziała przy komputerze poszukując zajęcia. Postanowiła pooglądać jakieś filmiki na YT. Zalogowała się i przejrzała najnowsze montaże swoich ulubionych autorów. Niestety, nie znalazła nic ciekawego. Nagle natrafiła na filmik pewnego chłopaka. Nie miał zbyt wielu widzów, zaledwie 5k subskrybcji, ale z ciekawości zaczęła oglądać. Dziewczyna serdecznie się ubawiła oglądając jego gameplay. Zajrzała na jego stronę na FB, zaczęła komentować pozostałe filmy. Był inteligentny i zabawny. Uwielbiał horrory i muzykę metalową, zupełnie jak Kamila. Był też bardzo przystojny - niebieskie oczy, długie blond włosy. Wyglądał jak prawdziwy wiking. A ona, zachwycona jego gustem, wyglądem i charakterem, zakochała się, wręcz utonęła w głębi tego uczucia. Po kilku dniach napisał do niej. Był szarmancki i uprzejmy. Dziękował Kamili za to, że zaczęła go oglądać. Szybko rozpoczęli rozmowę na równym poziomie, jak gdyby się znali od dawna. Wymienili się nazwami zespołów, ulubionymi filmami. Pod koniec konwersacji chłopak podał jej swój prywatny numer - mogła dzwonić, gdy tylko będzie chciała. Kamila była wręcz przepełniona szczęściem, gdy usłyszała jego głos dochodzący ze słuchawki. Nie oszukał jej. Przez półtora miesiąca pisali ze sobą. Dowiedziała się o nim wielu rzeczy, od banałów, do spraw, do których lepiej się nie przyznawać. Chłopak nie był Polakiem, a Norwegiem. Nosił imię Kristian, czego nie wiedział nikt z jego widzów. Przyznał się jej, że łatwo się wzrusza. Wiedziała też, ile miał lat - 22. Była to spora liczba przy jej 15, ale ani jemu, ani jej to nie przeszkadzało. A kiedy powiedział jej, że ją pokochał, miała wrażenie, że odleci. Mówił jej też, że jest piękna. Nie była pewna, że powinna mu wierzyć. Jeszcze nikt jej tego nie powiedział, zazwyczaj słyszała komentarze typu: Ona? Daj spokój, jest potwornie brzydka. Raniło ją to, ale nikomu o tym nie mówiła. Przecież, kto mógłby pokochać brzydką, kujonowatą metalówę... Mimo to postanowili się spotkać. Mieszkali 100 km od siebie, oboje w dużych miastach. Kamila postanowiła pojechać do niego. Mieliby obejrzeć film, pogadać. Zobaczyliby się na żywo po raz pierwszy. Dziewczyna miała mnóstwo jego zdjęć, ale sama ich nie wysyłała. Nienawidziła siebie i swojej twarzy. Nie chciała ich mu pokazywać. Woli, żeby ocenił ją na żywo, niż na zdjęciach niskiej jakości. Przyjechała pociągiem. Podróż minęła komfortowo, bez przesiadek. Mogła w spokoju poczytać Władcę Pierścieni i posłuchać muzyki. Wysiadła z wagonu. Nie miała za dużo bagaży, na jeden wieczór wystarczyła jej poręczna, skórzana torba. Rozejrzała się wokół. Nagle w tłumie obcych twarzy dostrzegła tą jedną, znaną jej z wielu fotografii. Czym prędzej podbiegła do właściciela przystojnego oblicza i rzuciła się mu na szyję. Kristian uśmiechnął się obejmując Kamilę ramionami. Drogę z peronu do mieszkania chłopaka pokonali pieszo, wciąż trzymając się za dłonie. Kamila jeszcze nigdy nie czuła takiej euforii. Była z kimś, kogo kochała. Po raz pierwszy od odejścia matki alkoholiczki, był ktoś, kto ją pokochał. I tylko to się liczyło. Rozmawiali wiele godzin. Po długiej dyskusji zasiedli do filmu. Oglądali Piątek 13-go, jeden z najlepszych horrorów, jakie powstały. Wtuliła się w ramię chłopaka. Zasnęła w jego objęciach. Obudziła się godzinę później na tej samej kanapie, przykryta kocem. W mieszkaniu było cicho i ciemno. Ktoś zasłonił okna, nie przebijał się przez nie ani jeden promień światła. Kamila wstała i skierowała się po ciemku w stronę wyjścia z pokoju. Postanowiła zapukać do drzwi sypialni Kristiana, wnioskując, że nie chciał spać razem z nią z powodów etycznych. Kiedy nikt jej nie odpowiedział, otworzyła delikatnie drzwi, nasłuchując oddechu chłopaka. W pokoju było cicho, a jedynym oddechem był ten należący do niej. Dziewczyna zapaliła światło To, co ujrzała, przeraziło ją. W pokoju stało puste łóżko przykryte białą, zakrwawioną pościelą. Na ścianie wisiała kolekcja siekier, maczet i toporów, każdy z nich pokryty był warstwą zaschniętej krwi. Na szafce nocnej stało niedomknięte, drewniane pudełeczko. Dziewczyna otworzyła je. W środku leżało nadgniłe serce. Przerażona, postanowiła jak najszybciej uciec. Za drzwiami pokoju stał Kristian. Kamila spojrzała na jego przystojną twarz wykrzywioną złowrogim uśmiechem, duży nóż kuchenny w dłoni i rękę blokującą jej wyjście z pokoju. Poczuła ból w podbrzuszu i ujrzała krew tryskającą z rany w swoim ciele. Zdążyła usłyszeć szept ukochanego: Oddasz mi swoje serce? I umarła. Kristian zajrzał do pudełeczka. Wyjął serce poprzedniej dziewczyny i włożył jeszcze ciepły organ Kamili. Zadowolony ze swego dzieła zatrzasnął kłódeczkę na zamknięciu pudełka. Zasiadł do komputera i uruchomił kamerę. Spojrzał wprost w nią i uśmiechnął się ciepło. Gdzieś tam czeka kolejna dziewczyna, która odda mu serce... Kategoria:Opowiadania
- Kristian var kontormedarbeider på Hotel Cæsar. Kategori:Biroller Kategori:Kontoransatte Kategori:Karakterartikkel uten tilsvarende skuespillerartikkel Kategori:Skuespillers navn mangler Kategori:Korte karakterartikler
|
