| rdfs:comment | - The Focke-Wulf Fw 190 was a radiaql engine supplement to the Messerschmitt Bf 109.
- Until the end of World War II, about 20,000 aircraft have been built. The Fw 190 was built in many variants; the majority of them were used as fighters and night-fighters, the minority were fighter-bombers and other ground-attack variants. Some additional derivatives were torpedo-bombers, long-range reconnaissance aircraft and double-seat trainer aircraft. After the War, some of them were still operated by the French Air Force, under the specification NC 900, however these were retired early due to engine problems.
- The Focke-Wulf Fw 190 Würger () was a German single-seat, single-engine fighter aircraft designed by Kurt Tank in the late 1930s and widely used during World War II. Powered by a radial engine, the 190 had ample power and was able to lift larger loads than its well-known counterpart, the Messerschmitt Bf 109. The 190 was used by the Luftwaffe in a wide variety of roles, including day fighter, fighter-bomber, ground-attack aircraft and, to a lesser degree, night fighter.
- De Focke-Wulf Fw 190 was een éénmotorig jachtvliegtuig dat door de Luftwaffe tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ingezet. De ontwerper was Kurt Tank. Hij werkte samen met een team van ontwerpers en een tot dan toe niet gebruikte combinatie van ingenieurs die ook piloten waren. Hij hechtte veel belang aan piloten die zich in technische termen van de problemen konden uitdrukken. Het eerste prototype vloog op 1 juni 1939 en bleek over goede kwaliteiten te beschikken, zoals goed zicht (behalve op de grond), hoge snelheid, een stabiel landingsgestel en een voor die tijd uitstekende bestuurbaarheid.
|
| abstract | - The Focke-Wulf Fw 190 Würger () was a German single-seat, single-engine fighter aircraft designed by Kurt Tank in the late 1930s and widely used during World War II. Powered by a radial engine, the 190 had ample power and was able to lift larger loads than its well-known counterpart, the Messerschmitt Bf 109. The 190 was used by the Luftwaffe in a wide variety of roles, including day fighter, fighter-bomber, ground-attack aircraft and, to a lesser degree, night fighter. When the Fw 190 started flying operationally over France in August 1941, it quickly proved itself to be superior in all but turn radius to the Royal Air Force's main front-line fighter, the Spitfire Mk. V, especially at low and medium altitudes. The 190 maintained superiority over Allied fighters until the introduction of the improved Spitfire Mk. IX in July 1942 restored qualitative parity. The Fw 190 made its air combat debut on the Eastern Front in November/December 1942; though Soviet pilots considered the Bf 109 the greater threat, the Fw 190 made a significant impact. The fighter and its pilots proved just as capable as the Bf 109 in aerial combat, and in the opinion of German pilots who flew both, provided increased firepower and manoeuvrability at low to medium altitude. The Fw 190 became the backbone of the Jagdwaffe (Fighter Force), along with the Bf 109. On the Eastern Front, the Fw 190 was versatile enough to use in Schlachtgeschwader (Battle Wings or Strike Wings), specialised ground attack units which achieved much success against Soviet ground forces. As an interceptor, the Fw 190 underwent improvements to make it effective at high altitude, enabling it to maintain relative parity with its Allied opponents. The Fw 190A series' performance decreased at high altitudes (usually 6,000 m (20,000 ft) and above), which reduced its effectiveness as a high-altitude interceptor, but this problem was mostly rectified in later models, particularly in the Junkers Jumo 213 inline-engine Focke-Wulf Fw 190D series, which was introduced in September 1944. In spite of its successes, it never entirely replaced the Bf 109. The Fw 190 was well liked by its pilots. Some of the Luftwaffe's most successful fighter aces claimed a great many of their kills while flying it, including Otto Kittel, Walter Nowotny and Erich Rudorffer.
- De Focke-Wulf Fw 190 was een éénmotorig jachtvliegtuig dat door de Luftwaffe tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ingezet. De ontwerper was Kurt Tank. Hij werkte samen met een team van ontwerpers en een tot dan toe niet gebruikte combinatie van ingenieurs die ook piloten waren. Hij hechtte veel belang aan piloten die zich in technische termen van de problemen konden uitdrukken. Het Rijksluchtvaartministerie bestelde het in 1937 als aanvulling op de Messerschmitt Bf 109. nadat deze zag dat andere landen verschillende jagers ontwierpen en Duitsland enkel op de ME109 rekende. Origineel werd ook de DB601 motor in gedachten gehouden, maar de productie werd al zwaar belast door ME en dus werd gekozen voor een BMW 139 en later de BMW 901. Bijna alle types zijn geleverd met een luchtgekoelde BMW 801 stermotor in diverse varianten. De motor was in het begin onbetrouwbaar en werd ook te heet, waardoor de temperatuur in de cockpit kon oplopen tot meer dan 55° C (De oplossing hiervoor was om de gehele cockpit naar achteren te verplaatsen). Om de motor koel te houden werd er een volledig nieuwe motorkap ontworpen die de motor de luchtkoeling gaf die ze nodig had. Het eerste prototype vloog op 1 juni 1939 en bleek over goede kwaliteiten te beschikken, zoals goed zicht (behalve op de grond), hoge snelheid, een stabiel landingsgestel en een voor die tijd uitstekende bestuurbaarheid. De geallieerden werden er in de herfst van 1941 mee geconfronteerd en toen ze in 1942 een exemplaar in handen kregen werd dit grondig bestudeerd. Het bleek dat het om de lengte-as rollen van het toestel veruit superieur was vergeleken met de Spitfire. De beste tactiek die de RAF-piloten konden aanwenden, was een 180° bocht te maken en hopen dat de FW zo werd afgeschud. Wél had de Fw 190 een vervelend "stall" karakter, wat meerdere piloten het leven kostte. De bewapening was fenomenaal te noemen. Er zijn in totaal zo,n 20.000 Focke-Wulf FW 190,s gebouwd. Door de jaren heen werden er vanaf de A-2 (Anton) vele verbeteringen aangebracht, zoals steeds krachtigere motoren, een andere vorm van het cockpitglas, MW50-systeem, een betere boordradio en verbeterde vliegeigenschappen. De FW 190F-8, gebaseerd op de A-8 werd als "Jabo"(jachtbommenwerper) ingezet. In 1944 kwam men met een nieuwe variant: de D-9 (Dora-Neun) met in plaats van een luchtgekoelde stermotor een watergekoelde Jumo 213A motor bekend van onder andere de Junkers Ju 88 bommenwerper. Dit zorgde voor een kleiner frontaal oppervlak maar een langere neus. De staart werd verlengd om het zwaartepunt te stabiliseren en ook de vleugels werden verlengd. Tijdens WOII is de Fw 190 in Nederland gestationeerd geweest op de Fliegerhorst Deelen in de 4e Gruppe (56 toestellen) van het Jagdgeschwader 54.
- The Focke-Wulf Fw 190 was a radiaql engine supplement to the Messerschmitt Bf 109.
- Until the end of World War II, about 20,000 aircraft have been built. The Fw 190 was built in many variants; the majority of them were used as fighters and night-fighters, the minority were fighter-bombers and other ground-attack variants. Some additional derivatives were torpedo-bombers, long-range reconnaissance aircraft and double-seat trainer aircraft. After the War, some of them were still operated by the French Air Force, under the specification NC 900, however these were retired early due to engine problems.
|
