| abstract | - For three hundred years, I have been a priestess of Azura, the Daedric Prince of Moonshadow, Mother of the Rose, and Queen of the Night Sky. Every Hogithum, which we celebrate on the 21st of First Seed, we summon her for guidance and to give up beautiful things to her majesty. She is a cruel but wise mistress. We do not invoke her on any Hogithum troubled by thunder storms, for those nights belong to the Mad One, Sheogorath, even if they do coincide with Hogithum. Azura understands our caution. We may summon her on other dates also, and she quite often responds. The only days we are forbidden to invoke her are those prescribed to one of the other fifteen Princes: the 1st and the 13th of Morning Star, the 2nd and the 16th of Suns Dawn, the 5th of First Seed, the 9th of Rains Hand, the 9th of Second Seed, the 5th of Mid Year, the 10th of Suns Height, the 3rd of Hearth Fire, the 8th and the 13th of Frost Fall, the 2nd and 20th of Suns Dusk, and the 20th of Evening Star. I know who is summoned on the 3rd of Hearth Fire, the 2nd of Suns Dusk, and the 20th of Evening Star, but I am not certain of the others. It is enough that Azura has forbidden those dates. Azura's invocation is a very personal one. I have been the priestess of three other Daedric Princes, but Azura values the quality of her worshippers, the truth behind our adoration of her, and the ... When I was a Dark Elven maiden of sixteen, I joined my grandmother's coven, worshippers of Molag Bal, the Schemer Prince. Blackmail, extortion, and bribery are as much the weapons of the Witches of Molag Bal as magic is. The Invocation of Molag Bal is held on the 20th of Evening Star, except in stormy weather. This ceremony is seldom missed, but Molag Bal often appears to his cultists in mortal guise on other dates. When my grandmother died in an attempt to poison the heir of Firewatch, I reexamined my faith in the cult. My brother was a warlock of the cult of Boethiah, and from what he told me, the Dark Warrior was closer to my spirit than the treacherous Molag Bal. Boethiah is a warrior Prince who acts more avertly than any other Daedra. After years of skulking and scheming, it felt good to perform acts for my mistress which had immediate consequences. Besides, I liked that Boethiah is a Daedra of the Dark Elves. Our cult would summon her on the day we called the Gauntlet, the 2nd of Suns Dusk. Bloody competitions would be held in her honor, and the duels and battles would continue until nine cultists were killed at the hands of other cultists. Boethiah cared little for her cultists -- she only cared about our blood. I do think I saw her smile when I accidentally slew my brother in a spar. My horror, I think, greatly pleased her. I left the cult soon after that. Boethiah was too impersonal for me, too cold. I wanted a master of greater depth than she. For the next eighteen years of my life, I worshipped no one: I read and researched. It was in an old and profane tome I came upon the name of Nocturnal. Nocturnal the Night Mistress, Nocturnal the Unfathomable. As the book prescribed, I called to her on her holy day, the 3rd of Hearth Fire. At last, I had found the personal mistress I had so long desired. I strove to understand her labyrinthine philosophy, the source of her mysterious pain. Everything about her was dark and shrouded, even the way she spoke and the acts she required of me. It took years for me to understand the simple fact that I could never understand Nocturnal. Her mystery was as essential to her as savagery was to Boethiah or treachery was to Molag Bal. To understand Nocturnal is to negate her, to pull back the curtains in her realm of darkness. As much as I loved her, I recognized the futility of unravelling her enigmas. I turned instead to her sister, Azura. Azura is the only Daedra Prince I have ever worshipped who seems to care about her cultists. Molag Bal wanted my mind, Boethiah wanted my arms, and Nocturnal -- perhaps my curiousity. Azura wants all of that, and our love. Not our abject slavering, but our honest and genuine love in all its forms. It is important to her that our emotions are engaged. And our love must also be directed inward. If we love her and hate ourselves, she feels our pain. I will have no other mistress. |-|Tłumaczenie (nieoficjalne)= Wezwanie Azury Przez trzysta lat byłam kapłanką Azury, daedrycznego Pana Księżycowego Cienia, Matki Róży i Królowej Nocnego Nieba. Każdego 21 dnia miesiąca Pierwszego Siewu (a dzień ten nazywamy Hogithum) wzywamy naszą panią, pytając ją o radę oraz ofiarowując piękne przedmioty jej wysokości, która jest bóstwem okrutnym, lecz mądrym. Nie wzywamy naszej pani w te dni Hogithum, które odznaczają się burzami - te noce należą do Sheogoratha, Szalonego. Azura rozumie naszą ostrożność. Możemy również wzywać ją w inne dni, a ona sama całkiem często odpowiada. Jedynymi dniami gdy wzywanie jej jest nam zakazanym są te przypisane innym piętnastu Księciom: 1-szy i 13-ty Gwiazdy Porannej, 2-gi i 16-ty Wschodzącego Słońca, 5-ty Pierwszego Siewu, 9-ty Deszczowej dłoni, 9-ty Drugiego Siewu, 5-ty Śródrocza, 10-ty Pełni Słońca, 3-ci Domowego Ogniska, 8-my i 13-ty Pierwszych Mrozów, 2-gi Zachodzącego Słońca i 20-ty Gwiazdy Wieczornej, ale nie jestem pewna reszty. Wystarczającym jest że Azura zabroniła tych dat. Wezwanie Azury jest rytuałem bardzo osobistym - byłam wcześniej kapłanką trzech innych książąt daedr, lecz jedynie Azura ceni sobie zalety swych wyznawców, prawdziwość ich czci, i… Jako szesnastoletnia mroczna elfka dołączyłam do konwentu mojej babki, skupiającego wyznawców Molag Bala, Króla Gwałtu. Wiedźmy Molag Bala w swej służbie bóstwu równie często stosują magię jak i szantaż, wymuszenie czy też przekupstwo. Wezwanie Molag Bala następuje każdego 20 dnia miesiąca Gwiazdy Wieczornej (chyba, że jest akurat burza); ceremonia odbywa się regularnie, Molag Bal często ukazuje się jednak swoim wyznawcom również w inne dni w ludzkiej formie. Zmieniłam swoje nastawienie do tego kultu, gdy moja babka zginęła próbując otruć dziedzica tronu Gorejącej Strażnicy. Mój brat był czarnoksiężnikiem w kulcie Boethiah. Z tego co mi opowiadał wydawało się, że znacznie mi bliżej właśnie do Mrocznego Wojownika, niż do zdradzieckiego Molag Bala. Boethiah, wojownika, działa zdecydowanie bardziej otwarcie od innych daedr - po latach knucia i krycia się w cieniach dobrze było wreszcie rozpocząć służbę bóstwu, która to służba miałaby natychmiastowe i bezpośrednie konsekwencje. Podobało mi się również to, że Boethiah była daedrą mrocznych elfów. Rytuały wzywające Boethiah odbywały się każdego 2 dnia miesiąca Zachodzącego Słońca (a dzień ten nazywaliśmy Dniem Rękawicy), kiedy to ku czci naszego bóstwa urządzaliśmy krwawe zawody, pojedynki i bitwy, które trwały tak długo, aż z ręki wyznawców nie zginęło ich dziewięciu współbraci. Boethiah nie interesowali jego wyznawcy, łaknąła tylko naszej krwi. Mam wrażenie, że widziałam uśmiech bóstwa w chwili, w której podczas próbnej walki przypadkowo zabiłam mojego brata. Moje przerażenie musiało napełnić je ogromną radością. Wkrótce opuściłam kult - Boethiah była dla mnie zbyt zimna, zbyt obca. Szukałam bardziej wszechstronnego, głębszego bóstwa niż ona - następne osiemnaście lat mojego życia poświęciłam nie na wyznawanie kogokolwiek, lecz na zagłębianie się lekturze i studia. W starym, bluźnierczym tomie znalazłam pewnego razu wzmiankę o Pani Nocy, Nocnicy Niepojętej. Zgodnie z instrukcjami znalezionymi w księdze, w nocy 3 dnia miesiąca Domowego Ogniska wezwałam tę Daedrę - udało mi się wreszcie znaleźć panią koncentrującą się na indywidualności, której szukałam tak długo! Starałam się zrozumieć labirynty jej myśli, odnaleźć źródło jej tajemniczego bólu - wszystko, co było z nią związane było jednak mętne i mroczne, jakby ukryte - nawet sposób, w jaki się do mnie zwracała czy też zadania, jakie mi zlecała. Długie lata zajęło mi zrozumienie prostego faktu - zrozumienie Nocnicy było niemożliwe. Tajemniczość była dla niej tak samo niezbędna, jak brutalność dla Boethiah czy zdrada dla Molag Bala. Zrozumienie Nocnicy oznacza negację jej istoty, zerwanie zasłon jej królestwa mroku. Mimo wielkiej miłości, jaką darzyłam moją panią, zdałam sobie sprawę, że każda próba rozwikłania jej zagadek jest z góry skazana na niepowodzenie. Postanowiłam spróbować z jej siostrą, Azurą. Azura to jedyna daedra (spośród tych, które wyznawałam), która dba o swoich kultystów. Molag Bal żądał ode mnie umysłu, Boethiah - silnego ramienia, Nocnica - chyba ciekawości... Azura pragnie tego wszystkiego, i naszej miłości - nie płaszczenia się, lecz szczerej i prawdziwej miłości pod każdą postacią. Ważne są dla niej emocje, nasza miłość musi jednak być również skierowana do wewnątrz - jeśli kochamy ją, a nienawidzimy siebie, to przepełnia ją to bólem. Naszym bólem. Nie będę miała innej pani.
- For three hundred years I have been a priestess of Azura, the Daedric Prince of Moonshadow, Mother of the Rose, and Queen of the Night Sky. Every Hogithum, which we celebrate on the 21st of First Seed, we summon her for guidance, as well as to offer things of worth and beauty to Her Majesty. She is a cruel but wise mistress. We do not invoke her on any Hogithum troubled by thunderstorms, for those nights belong to the Mad One, Sheogorath, even if they do coincide with the occasion. Azura at such times understands our caution. Azura's invocation is a very personal one. I have been priestess to three other Daedric Princes, but Azura values the quality of her worshippers, and the truth behind our adoration of her. When I was a Dark Elven maid of sixteen, I joined my grandmother's coven, worshippers of Molag Bal, the Schemer Princess. Blackmail, extortion, and bribery are as much the weapons of the Witches of Molag Bal as is dark magic. The Invocation of Molag Bal is held on the 20th of Evening Star, except during stormy weather. This ceremony is seldom missed, but Molag Bal often appears to her cultists in mortal guise on other dates. When my grandmother died in an attempt to poison the heir of Firewatch, I re-examined my faith in the cult. My brother was a warlock of the cult of Boethiah-and from what he told me, the Dark Warrior was closer to my spirit than the treacherous Molag Bal. Boethiah is a Warrior Princess who acts more overtly than any other Daedroth. After years of skulking and scheming, it felt good to perform acts for a mistress which had direct, immediate consequences. Besides, I liked it that Boethiah was a Daedra of the Dark Elves. Our cult would summon her on the day we called the Gauntlet, the 2nd of Sun's Dusk. Bloody competitions would be held in her honor, and the duels and battles would continue until nine cultists were killed at the hands of other cultists. Boethiah cared little for her cultists-she only cared for our blood. I do think I saw her smile when I accidentally slew my brother in a sparring session. My horror, I think, greatly pleased her. I left the cult soon after that. Boethiah was too impersonal for me, too cold. I wanted a mistress of greater depth. For the next eighteen years of my life, I worshipped no one. Instead I read and researched. It was in an old and profane tome that I came upon the name of Nocturnal-Nocturnal the Night Mistress, Nocturnal the Unfathomable. As the book prescribed, I called to her on her holy day, the 3rd of Hearthfire. At last I had found the personal mistress I had so long desired. I strove to understand her labyrinthine philosophy, the source of her mysterious pain. Everything about her was dark and shrouded, even the way she spoke and the acts she required of me. It took years for me to understand the simple fact that I could never understand Nocturnal. Her mystery was as essential to her as savagery was to Boethiah or treachery was to Molag Bal. To understand Nocturnal is to negate her, to pull back the curtains cloaking her realm of darkness. As much as I loved her, I recognized the futility of unraveling her enigmas. I turned instead to her sister, Azura. Azura is the only Daedra Princess I have ever worshipped who seems to care about her followers. Molag Bal wanted my mind, Boethiah wanted my arms, and Nocturnal perhaps my curiosity. Azura wants all of that, and our love above all. Not our abject slavering, but our honest and genuine caring in all its forms. It is important to her that our emotions be engaged in her worship. And our love must also be directed inward. If we love her and hate ourselves, she feels our pain. I will, for all time, have no other mistress.
|
