This HTML5 document contains 13 embedded RDF statements represented using HTML+Microdata notation.

The embedded RDF content will be recognized by any processor of HTML5 Microdata.

Subject Item

n2:

rdf:type

n6:

rdfs:label

Wywar Tojadowy

rdfs:comment

Wywar Tojadowy (ang. Wolfsbane Potion) — eliksir wynaleziony przez Damoclesa Belby'ego, który za to przełomowe odkrycie został nagrodzony Orderem Merlina. Jak nazwa tegoż eliksiru wskazuje, zapewne podstawowym składnikiem jest tojad, zwany również mordownikiem lub akonitem. Wywar tojadowy przydaje się osobom zarażonym likantropią, czyli wilkołactwem. Przez tydzień poprzedzający pełnię, taka osoba zażywa eliksir. W noc pełni, kiedy to księżyc ukazuje się w całej swej okazałości, zarażony człowiek przemienia się w wilkołaka, lecz zachowuje świadomość i umysł ludzki. Nie jest wtedy groźny dla otoczenia i panuje nad sobą. Nad naczyniem napełnionym wywarem, unosi się dym i choć smak tego eliksiru jest nieprzyjemny, całkowicie wzbronione jest dosypywanie cukru. Cukier niszczy działanie eliksiru.

dcterms:subject

n10:

n14:

Zaawansowany

n15:

Eliskri_topjadowy.jpg

n11:wikiPageUsesTemplate

n12: n17:

n13:

Łagodzi objawy likantropii; dzięki niemu osoba zachowuje świadomość i ludzki umysł podczas transformacji.

n16:

* Słaby niebieski dym unoszący się po zakończeniu warzenia eliksiru * Nieprzyjemny smak * Nikły dym

n3:

n4:

n7:

n8:

n18:abstract

Wywar Tojadowy (ang. Wolfsbane Potion) — eliksir wynaleziony przez Damoclesa Belby'ego, który za to przełomowe odkrycie został nagrodzony Orderem Merlina. Jak nazwa tegoż eliksiru wskazuje, zapewne podstawowym składnikiem jest tojad, zwany również mordownikiem lub akonitem. Wywar tojadowy przydaje się osobom zarażonym likantropią, czyli wilkołactwem. Przez tydzień poprzedzający pełnię, taka osoba zażywa eliksir. W noc pełni, kiedy to księżyc ukazuje się w całej swej okazałości, zarażony człowiek przemienia się w wilkołaka, lecz zachowuje świadomość i umysł ludzki. Nie jest wtedy groźny dla otoczenia i panuje nad sobą. Nad naczyniem napełnionym wywarem, unosi się dym i choć smak tego eliksiru jest nieprzyjemny, całkowicie wzbronione jest dosypywanie cukru. Cukier niszczy działanie eliksiru. Wykonanie eliksiru jest trudnym zadaniem. Sprostał mu jednak Severus Snape, kiedy w 1993 i 1994 roku wykonywał go dla Remusa Lupina. Nie jest wiadome kiedy dokładnie powstał - ze słów Lupina roku, można wywnioskować, że pod koniec lat 80 lub na początku lat 90 XX wieku.