| rdfs:comment
| - Stanisław Wycech (June 27, 1902, Sadoleś – January 12, 2008) was, at age 105, the last Polish veteran of the First World War. At the time of his death, he was, at age 105, the youngest living veteran of the war. Wycech was underage when he enlisted in the Polish Military Organisation in 1917 aged only 15 and participated in the disarming of German troops on November 10, 1918. He did not participate in the Greater Poland Uprising due to contracting typhoid, but was also a veteran of the Polish-Soviet War. He resided in Warsaw until his death at age 105.
- Stanisław Wycech (ur. 27 czerwca 1902 w Sadolesiu, powiat węgrowski, zm. 12 stycznia 2008 w Warszawie), polski żołnierz, do 2008 roku najstarszy żyjący weteran I wojny światowej i bitwy warszawskiej, uczestnik obrony Warszawy 1939 oraz powstania warszawskiego. Zmarł na Woli, gdzie mieszkał. Jego pogrzeb odbył się 25 stycznia, pochowano go na Cmentarzu Powązkowskim.
|
| abstract
| - Stanisław Wycech (June 27, 1902, Sadoleś – January 12, 2008) was, at age 105, the last Polish veteran of the First World War. At the time of his death, he was, at age 105, the youngest living veteran of the war. Wycech was underage when he enlisted in the Polish Military Organisation in 1917 aged only 15 and participated in the disarming of German troops on November 10, 1918. He did not participate in the Greater Poland Uprising due to contracting typhoid, but was also a veteran of the Polish-Soviet War. He resided in Warsaw until his death at age 105.
- Stanisław Wycech (ur. 27 czerwca 1902 w Sadolesiu, powiat węgrowski, zm. 12 stycznia 2008 w Warszawie), polski żołnierz, do 2008 roku najstarszy żyjący weteran I wojny światowej i bitwy warszawskiej, uczestnik obrony Warszawy 1939 oraz powstania warszawskiego. Urodził pod Węgrowem na Mazowszu w 1902 roku. Jak sam mówił, wychował się na "Trylogii" Henryka Sienkiewicza. W 1917 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku został żołnierzem 22. pułku piechoty w Siedlcach, a później 15. pułku piechoty, po odzyskaniu niepodległości brał udział w rozbrajaniu Niemców. W 1920 roku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej oraz bitwie warszawskiej w składzie IX Dywizji. Przez krótki czas był ordynansem w sztabie Józefa Piłsudskiego. Podczas II wojny światowej po apelu prezydenta miasta Stefana Starzyńskiego pozostał w stolicy, zajmował się kolportażem prasy podziemnej i przewożeniem broni dla placówek Armii Krajowej w powiecie węgrowskim. Jak mówił, to uratowało mnie przed Sybirem ([1]). Walczył w powstaniu warszawskim na Dolnym Mokotowie i Czerniakowie, gdzie pełnił funkcję Komendanta Obrony Cywilnej. Po kapitulacji Mokotowa trafił do obozu w Pruszkowie, po czym został wysiedlony w okolice Wolbromia. Po wojnie był jednym z organizatorów Polskiego Stronnictwa Ludowego w Warszawie, nadzorował kolportaż „Gazety Ludowej”. W 1946 wystawiony przez PSL Stanisława Mikołajczyka w kampanii przedwyborczej do Sejmu. Z tego powodu był represjonowany, a dwa dni po wynikach wyborów trafił do więzienia. Skazany na śmierć, zwolniony po interwencji swojego stryjecznego brata Czesława Wycecha, ministra oświaty w Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej, późniejszego marszałka Sejmu z ZSL. Działał w środowisku kombatanckim, uczestniczył w najważniejszych uroczystościach państwowych. Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem za Udział w Wojnie 1918–1921 oraz medalem „Za Zasługi dla ZKRP i BWP”. Honorowy obywatel Radzymina (2000). 15 sierpnia 2007 roku prezydent Polski Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł na Woli, gdzie mieszkał. Jego pogrzeb odbył się 25 stycznia, pochowano go na Cmentarzu Powązkowskim.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)