| abstract
| - - Witaj Amber! - Witaj, Julio! Dlaczego jesteś taka... zgaszona? - Dzisiaj w szkole nikt nie zwracał na mnie uwagi. - Czemu? Co się stało? - Nie wiem. Kiedy tylko podchodziłam wszyscy oddalali się nic nie mówiąc. Żaden nauczyciel o nic nie chciał mnie zapytać. - To smutne. - Tak. Wszyscy moi przyjaciele mnie ignorowali. Rodziców cały tydzień nie ma w domu. Zostałaś mi tylko ty. - Hej Amber! Nareszcie piątek! Rano zobaczę wreszcie mamę i tatę! - Cudownie! Idziemy się pobawić? - Wiesz jestem strasznie zmęczona. Może jutro? - Jasne. Idź spać. - Dobranoc Amber! - Dobranoc! Biedna dziewczynka. - Amber! - Co się stało kochana? - Wstałam wcześnie rano, by przywitać się z rodzicami. Gdy wbiegłam do salonu, już siedzieli na kanapie. Słyszałam rozmowę. Mama mówiła, że chce opuścić ten dom i że to jest strasznie, a tata powiedział, że nas na to nie stać i najpierw trzeba spróbować coś z tym zrobić. - Rozumiem, ale czemu płaczesz? - Nie chce opuszczać tego miejsca! Chcę tu zostać i bawić się z tobą! Nawet nie zapytali mnie o zdanie! Zawsze, gdy chciałam o to zapytać odchodzili. Nie odezwali się do mnie, a mama dużo płakała. Myślisz, że zrobiłam coś złego? - Raczej nie. - To o co chodzi? - Nie wiem, ale wszystko na pewno będzie dobrze, zobaczysz. - Obiecujesz? - Obiecuję. - Amber! Amber! Dzisiaj do domu przyszedł jakiś dziwny mężczyzna w czarnym płaszczu! Chodził po całym domu i krzyczał coś w jakimś niezrozumiałym języku! Potem powiedział, że jeden duch odszedł, ale coś zostało, coś jeszcze innego. Nic nie rozumiem. Myślisz, że tu może straszyć? Strasznie się boję Amber. Amber? Gdzie jesteś? Nie chowaj się! Amber! Amber!!! Kategoria:Opowiadania
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)