| abstract | - Twój lazur wiatr zimowy rozbija na kawałki, a twe lasy ścina cichutkie szlochanie zimnego źródełka. Gdzie oprzesz twe ręce, zaraz cierń uśmiechu lub gorące cięcie uczucia spotykasz. Gdy do gwiazd odchodzisz, wnet szum uroczysty granatowych ptaków kruszy równowagę twej ukrytej czaszki. Od dźwięku uciekając dźwiękiem jesteś sama, dymem śpiewu i krzyku i harmonii zjawą. W noc ciemną przybywasz by nam wypowiedzieć nieskończone słowo bez warg i bez tchnienia. Pokłuta przez gwiazdy, nabrzmiała muzyką, dokąd ból twój niesiesz nadludzki, o ciszo, mękę zniewolenia w tonów pajęczynie, gdy twe święte źródło na zawsze już wyschło? Dziś, przez myśl zmącone, niosą twoje fale proch dźwięczny i boleść lat minionych dawno. Echa krzyków, które odeszły na zawsze. Morza szum odległy, zmumifikowany. Jeśli Jehowa zasnął, wstąp na tron błyszczący i zagasłą gwiazdę rozbij mu na głowie. Skończ już raz na zawsze z muzyką odwieczną, ze światła harmonią dźwięczną, a potem wróć do twego źródła, gdzie w wieczystej nocy wcześniej niż Bóg i Czas tryskałaś spokojnie.
* [[wikisource:es:Eleg%C3%ADa_del_silencio|Elegía del silencio]] (oryginał w języku hiszpańskim) Image:CC-BY-SA icon.svg cc-by-sa
|
