| abstract | - Cupcakes is a My Little Pony: Friendship is Magic fan fiction written by Sgt. Sprinkles. It is declared as one of the worst fan fictions ever written to explicit violence and gore. Despite its awful reputation, it has recently become an Internet meme.
- === WARNUNG: DER FOLGENDE TEXT GILT ALS NSFW (nicht sicher für die Arbeit) UND ENTHÄLT INHALTE, DIE EINIGE NUTZER VERSTÖREN KÖNNTEN.=== Die Luft war warm, die Sonne schien, und jedes Pony in Ponyville hatte einen wundervollen Tag. Der Marktplatz war voll und beschäftigte Ponys füllten die Straßen. Das gesamte Ponyvolk musste wohl irgendwo hin. Alle außer Rainbow Dash; sie gehörte in den Himmel. Sie flog frei durch die Luft, flitzte mal hier, mal dort hin, sauste knapp zwischen den Bäumen hinweg und lieferte sich Wettrennen mit dem Wind. Der blaue Pegasus flitzte über einen Schulhof, sehr zur Freude der Kinder, stieg dann um mehrere hundert Meter und tauchte dann so schnell ab wie sie konnte. Kurz bevor sie auf den Boden aufschlug, öffnete sie ihre Flügel und flog wieder in den blauen Himmel. Rainbow fühlte sich lebendig. Auf einmal erinnerte sich Dash daran, dass auch sie irgendwo hin musste. Sie wollte sich eigentlich in 5 Minuten mit Pinkie Pie treffen. Dash war so auf ihre Übungen konzentriert gewesen, dass sie beinahe vergessen hatte dass Pinkie sie gebeten hatte, sie um drei am Sugarcube Corner zu treffen. Pinkie hatte nicht gesagt was sie machen würden, aber Dash wusste dass es, weil es Pinkie war, alles sein könnte. Dash war sich aber nicht sicher, ob sie wirklich hingehen wollte. Sie war so mit ihren Stunts beschäftigt das sie daran dachte Pinkie zu versetzen, um weiter zu fliegen. Aber Dash's Gewissen siegte. Sie wusste das es Pinkies Gefühle verletzen würde. Pinkie hatte gesagt es würde etwas Besonderes nur für die Zwei sein. Dash überlegte und dachte „warum nicht?“ Was hatte sie zu verlieren. Vielleicht spielten sie sogar weiter Streiche. Pinkie könnte sich neue, witzigere Streiche überlegt haben, und sie hatten so viel Spaß beim letzten Mal. Dash beeilte sich um die verlorene Zeit wettzumachen, und düste zu ihrer Verabredung. Als Dash in den Laden ging, wurde sie sofort von ihrer, vor Aufregung hüpfenden Gastgeberin begrüßt. „Yay, du bist hier! Ich hab den gaaaaanzen Tag gewartet“, sagte das hüpfende Pony. „Sorry, wenn ich ein bisschen spät komme, Pinkie. Bei meinen Nachmittagsübungen habe ich die Zeit aus den Augen verloren." Pinkie kicherte und antwortete mit einer fröhlich, beruhigenden Stimme „Oh, das ist ok, jetzt bist du ja da. Auf die paar Minuten kommt es nicht an. Ich bin soooooo aufgeregt wegen den ganzen, lustigen Sachen die wir machen werden. Seit ich aufgestanden bin, hüpfe ich. Ich habe fast das Atmen vergessen, weil ich so froh war. Dash lachte ein bisschen unbehaglich. Sie hatte Pinkie Pie's fröhlichen, offenen Lebensstil immer zu schätzen gewusst, aber Pinkie's übertriebener Enthusiasmus machte ihr fast Angst. Dash behielt trotzdem einen freundlichen Gesichtsausdruck. Wenn Pinkie so aufgeregt war musste das, was sie vorhatte, einfach gut sein. „Also, bist du bereit anzufangen, Rainbow Dash? Ich habe alles hier“, sagte das pinke Pony. Dash putschte sich hoch. „Darauf kannst du wetten Pinkie. Also, was hast du geplant? Werden wir jemandem Streiche spielen? Ich hab mir ein paar gute ausgedacht. Oder hast du vielleicht ein paar Stunts, die ich ausprobieren soll? Oder vielleicht...“ „WIR MACHEN CUPCAKES!“, kündigte Pinkie fröhlich an. „Backen?“ Dash war enttäuscht. „Pinkie, du weißt doch, dass ich nicht backen kann. Erinnerst du dich an das letzte Mal?" „Oh, das ist überhaupt kein Problem. Ich brauch nur deine Hilfe dabei sie zu machen. Ich werde die meiste Arbeit übernehmen“, erklärte Pinkie. Dash dachte eine Sekunde darüber nach. „Na dann, ich glaube das ist OK. Was genau soll ich machen?“ „So muss es sein. Bitte schön“. Pinkie gab Dash einen Cupcake. Dash war verwirrt. „Ich dachte ich sollte dir beim Backen helfen“ „Das wirst du. Ich habe diesen nur für dich gemacht bevor du gekommen bist.“ „Also, ist das ein Testessen oder so?“ „So ähnlich“, sagte Pinkie. Dash zuckte mit den Schultern und warf sich das Gebäck in den Mund. Sie kaute ein Stück und schluckte. Nicht schlecht! „OK, und jetzt?“ „Jetzt“, teilte ihr Pinkie mit: „ Jetzt gehst du schlafen“ Verwirrt öffnete Dash ihren Mund aber fühlte sich sofort benommen. Eine Welle aus Schwindelgefühlen überkam sie, die Welt begann sich zu drehen und Sekunden später brach sie zusammen. Als Dash ihr Bewusstsein wiedererlangte, fand sie sich in einem dunklen Raum wieder. Sie versuchte, ihren Kopf zu schütteln aber bemerkte, dass ein straff gespanntes Lederband ihn festhielt. Sie versuchte verzweifelt sich zu bewegen, aber Gurte um ihre Brust und Glieder hielten sie an einer Folterbank aus robusten Brettern fest, die ihre Beine weit spreizte. Dashs Flügel waren das einzige an ihr, was nicht festgebunden war, und sie flatterten wie wahnsinnig während sie verzweifelt versuchte zu entkommen. Während sie sich krümmte, sprang Pinkie plötzlich in ihr Sichtfeld. „Supi, du bist wach. Jetzt können wir anfangen“ sagte Pinkie fröhlich. Sie verschwand kurz in der Dunkelheit und kam kurz darauf mit einem kleinen Karren zurück welcher mit einem Tuch bedeckt war. „Pinkie, was ist los? Ich kann mich nicht bewegen!“ sagte Dash. „Natürlich nicht. Du bist gefesselt“ sagte Pinkie. „Darum kannst du dich nicht bewegen. Ich hätte nicht gedacht, dass ich dir so etwas erklären muss.“ „Aber warum? Was passiert hier? Ich dachte du hättest gesagt, dass ich dir helfen werde Cupcakes zu machen!“ „Du hilfst mir doch. Siehst du, meine Spezialzutat war leer und ich brauche dich um an mehr heranzukommen.“ „Spezialzutat?“ Dash atmete nun schwer und fing an Panik zu bekommen. „Was für eine Spezialzutat?“ Pinkie kicherte und antwortete „Du, Dummerchen.“ Dashs Augen wurden größer und ihr Gesicht verzerrte sich vor Angst. Dann begann sie zu lachen und sagte mit einem Tonfall, der an Hysterie grenzte „Wow, jetzt hast du mich aber drangekriegt, Pinkie Pie. Ich meine, mich glauben zu lassen das ich zu Cupcakes verarbeitet werde? Ich sag dir das ist dein bester Streich bisher. Du gewinnst, du bist die beste.“ Pinkie kicherte noch mehr „Ach Danke, Dash. Aber ich habe dir keinen Streich gespielt, also kann ich dein Lob nicht annehmen.“ Dash kämpfte wieder mit ihren Fesseln. „Pinkie, komm schon, das ist nicht witzig.“ „Warum hast du dann gelacht?“ Bevor Dash antworten konnte, packte Pinkie das Tuch und riss es vom Karren. Auf dem Karren waren auf einer Platte, sorgfältig sortiert verschiedene scharfe medizinische Werkzeuge, Messer und ein großer Medizinkoffer. Dash war nun komplett im Panik-Modus. Sie fing an zu hyperventilieren. Ihre Gedanken rasten als sie versuchte mit dem pinken Pony zu argumentieren. „Das kannst du nicht tun, Pinkie! Ich bin deine Freundin!“ "Ich weiß das und darum bin ich auch so froh das ich dich hierher bekommen habe. Wir werden deine letzten Momente teilen, nur du und ich“, Pinkie hüpfte wieder. „Aber, die anderen Ponys werden sich fragen wo ich bin. Wenn sich die Wolken häufen werden sie nach mir suchen und du wirst entdeckt werden“, schrie Dash in Verzweiflung. „Oh, Dashie“, sagte Pinkie. „Mach dir keine Sorgen, es gibt einen Haufen Pegasus Ponys, die sich um ein paar Wolken kümmern können. Und außerdem wird es niemand herausfinden. Ich meine, wie lang, denkst du mache ich das schon?“ Und mit dieser ominösen Nachricht gingen die Lichter plötzlich an und gaben den Rest des Raumes frei. „Oh nein.“ Alles drehte sich vor Dashs Augen, angesichts des schrecklichen Bildes, welches ihr präsentiert wurde. Der Raum war in einem typischen aber verdrehten Pinkie Pie Stil eingerichtet. Bunte Luftschlangen aus getrockneten Eingeweiden flatterten an der Decke, fröhlich bemalte Totenköpfe in verschiedenen Größen waren an den Wänden festgemacht und Organe waren zu mit Helium gefüllten Ballons verarbeitet worden und an Stuhllehnen gebunden. Die Tische und Stühle waren aus Knochen und dem konservierten Fleisch früherer Ponys. Dash zuckte zusammen, als sie sah, was auf der Mitte des Tisches war, der ihr am nächsten stand. Die Köpfe von vier Fohlen, ihre Augen geschlossen als würden sie schlafen, trugen Partyhüte aus ihrer eigenen Haut. Ein Schauer durchfuhr Dash, als sie Apple Blooms Klassenkamerad Twist wiedererkannte. Dashs Blick flog hin und zurück und fielen dann auf ein Flickenbanner, welches von den Sparren hing. Es war aus gegerbten Ponyfellen und die Worte "Das Leben ist eine Party" waren mit blutroter Schrift draufgemalt worden. Dashs Aufmerksamkeit wurde nun von einer Partytröte erregt. Sie schaute auf Pinkie Pie, welche direkt vor ihr stand. Sie trug ein Kleid aus getrockneter Haut, verziert mit Cutie Marks. Auf ihrem Rücken flatterten sechs Pegasusflügel, alle in verschiedenen Farben. Als das Erdpony hüpfte, klapperte ihre Kette aus abgesägten Einhornhörnern. „Gefällts dir?“, fragte Pinkie. „Ich hab's selbst gemacht.“ Verzweifelt flehte Dash das Pony vor ihr an. „ Pinkie bitte, es tut mir leid wenn ich dir irgendetwas angetan habe. Ich hab es nicht so gemeint. Bitte lass mich gehen. Ich verspreche dir, dass ich nichts verraten werde.“ „Oh, Dash, du hast nichts gemacht. Es ist nur so das deine Nummer dran kam, und ich mache die Regeln nicht. Wir können das nicht rückgängig machen.“ Dash verzweifelte. Wie konnte das passieren? „Aww, sei nicht traurig, Dash“, sagte Pinkie. „Schau, das wird dich aufheitern. Ich hab dir einen Freund mitgebracht.“ Wie aus dem Nichts holte Pinkie einen leuchtend blau und gelb bemalten Schädel hervor, er war ungefähr so groß wie der eines Ponys, aber hatte eine Besonderheit: einen Schnabel. ,,Dash starrte den Schädel schockiert an. „Ist.... ist das.....ist.......das?“ ''Hey Dash, lass uns zusammen rumhängen. Diese Ponys sind langweilig. Versager, Versager, Versager''ahmte Pinkie nach. „Ich hab sie erwischt, kurz bevor sie die Stadt verließ. Erinnerst du dich daran, dass ich die Party für ein paar Minuten verlassen musste? Das war natürlich nicht genug Zeit um mit ihr zu spielen; damit musste ich bis nach der Party warten. Aber, man war's das wert. Allein wegen dem Geschmack hat es sich schon gelohnt. Greifen schmecken wie zwei Tiere auf einmal, es ist fantastisch. Ich weiß, sie hatte keine Nummer so wie die anderen hier in Ponyville, aber wann hat man mal die Chance einen Greifen zu probieren? Ich hätte sie fragen sollen, woher sie kam, damit ich mehr bekommen könnte, aber ich hab es vergessen. Eine Sache sag ich dir aber, die war ein Kämpfer. Sie hat lange durchgehalten, was mir sehr viel Spaß gemacht hat. Ich konnte mit jemandem spielen, der kein Pony war und neue Sachen ausprobieren. Zu schade, dass sie so eine böse Zunge hatte. Sie hat so viele böse Sachen gesagt, dass ich ihre Zunge herausnehmen musste. Du weißt, böse Wörter machen böse Gedanken, Rainbow Dash.“ Dash hatte nichts mehr zu sagen. Sie schluchzte und krümmte sich nur in ihren engen Fesseln. „Nun gut“, sagte Pinkie mit einem Hauch von Endgültigkeit in ihrer Stimme, „Genug in Erinnerungen geschwelgt. Es ist Zeit anzufangen.“ Während sie Gildas Schädel niederlegte, nahm das pinke Pony ein Skalpell in ihren Huf und ging zu Dashs rechter Flanke. Ohne jegliches Fingerspitzengefühl platzierte Pinkie die Klinge einen Zoll über Dashs Cutie Mark und begann einen runden Schnitt drum herum zu machen. Dash schrie vor Schmerzen und versuchte verzweifelt sich weg zu ziehen aber die Fesseln hielten sie still. Ihr Gesicht zu einer Miene verziehend, arbeitete sie die Klinge unter Dashs Haut und trennte das Fell von den Muskeln. Dash biss die Zähne zusammen, während sie unter Tränen dabei zusah wie ihr Fleisch abgetrennt wurde. Pinkie ging zur anderen Seite und wiederholte den Vorgang mit Dash's linker Flanke. Als sie fertig war, hielt Pinkie beide Cutie Marks vor ihre Freundin und wedelte damit wie mit Pompons herum. Dash wimmerte nur. Ihre Schenkel brannten wie noch nie zuvor. Nachdem sie die zerlumpten Hautfetzen abgelegt hatte, nahm Pinkie ein großes Fleischermesser und ging hinter das blaue Pegasus. „Ich hab grad eine beflügelte Fantasie, deswegen improvisier ich jetzt“, sagte Pinkie und lachte. Sie nahm Dashs linken Flügel in den Mund und riss daran herum so dass das Feuer in Dashs Flanke wieder loderte. Dann streckte sie den Flügel und schlug mit der Klinge hart am Ansatz zu. Dash schrie sofort und zuckte. Die Bewegung fälschte Pinkies Schlag ab. Sie versuchte die Kerbe zu treffen aber verfehlte und schlug einen riesigen Schnitt in Dashs Rücken. „Dash, halt still oder ich treffe nie“, schimpfte Pinkie während ihre Freundin jammerte. Pinkie schlug noch einmal zu und traf ihr Ziel. Sie schwang die Waffe wieder und wieder. Blut spritzte in die Luft, aber Pinkie bemerkte dass sie nicht vorankam. Die Klinge kam einfach nicht durch den Knochen. „Hmm, ich glaube ich habe vergessen sie zu schärfen. Ich probiere mal was anderes“, stellte Pinkie fachmännisch fest und warf das Messer über ihre Schulter so dass sie sich in den Tisch grub. Durch den Nebel aus Schmerz und Tränen hörte Dash das Geräusch einer Metallbox die sich öffnete und wieder schloss. „Hab sie! (Achtung, der nächste Teil ist sehr schlecht übersetzt, ging nicht anders) Sag mal Dash, warum nennt man das eine Bügelsäge, ich bügel damit nicht, das mach ich mit einem Bügeleisen. Das ist eine Säge. Ich kapier es nicht.“ Pinkie platzierte das Werkzeug auf dem zerfetzten Fleisch ihres letzten Versuches. Während sie auf ihren Hinterbeinen stand, bewegte sie die mit ihren Vorderhufen vor und zurück. Es schnitt mühelos durch Knochen und Haut. Das Gefühl, der gezackten Zähne, die in ihr schliffen, brachten Dash fast zum kotzen. Sie sah benommen zu wie ihr Flügel über ihren Kopf flog und in einer Staubwolke auf dem Tisch landete. Pinkie ging zum nächsten Flügel und fing an zu sägen. Diesmal wehrte sich Dash nicht, sie hatte es aufgegeben und konzentrierte sich nun darauf, Schreie der Qual zurückzuhalten. Plötzlich hörte das Sägen auf. Pinkie war nur halb fertig, der Flügel hing noch an einem kleinen Stück. „Hey Dash“, meldete sich Pinkie zu Wort. „Denk schnell!“ Plötzlich riss Pinkie so doll am Flügel, wie sie konnte. Der Knochen brach aber die Haut des blauen Ponys hielt, riss dann aber ein. Der Zug riss einen großen Streifen Fleisch, den ganzen Weg Dashs Rücken hinunter bis zum Rumpf, ein. Ihr Körper verkrampfte durch das unerwartete Trauma. Während ihr Becken sich anspannte, fühlte Dash eine warme Erleichterung zwischen ihren Beinen und ihre laute, endlose Melodie des Schmerzes füllte den Raum. Unfähig, durchatmen zu können, wurde sie ohnmächtig. Dash wachte mit einem Keuchen auf. Der Geruch von Urin erfüllte ihre schleimbedeckten Nasenhöhlen. Als ihre Sicht schärfer wurde, sah sie eine sehr schmolllippige Pinkie Pie, die eine große Adrenalinnadel aus ihrer Brust entfernte. Sie stampfte mit ihren Hufen und schlug nach ihrem hilflosen Opfer. „Hat dir niemand Manieren beigebracht? Es ist sehr unhöflich, einzuschlafen wenn dich jemand dazu einlädt, Zeit mit ihm zu verbringen. Wie würde es dir gefallen wenn ich in deiner Wohnung wäre und einschlafen würde? `Oh, tut mir leid Dash, du bist so langweilig, ich glaube ich mach ein Nickerchen.` Denkst du, mir gefällt es, dass ich das hier immer alleine mache? Ich hab dir doch gesagt wie aufgeregt ich war, als ich herausfand, dass du die nächste bist. Ich war aufgeregt, einen Freund bei mir zu haben während ich arbeite. Aber NEEIIINN! Du musst ja rücksichtslos sein. Weißt du, ich dachte du wärst hart im nehmen. Ich dachte, du würdest mit allem klarkommen. Ich hatte Fohlen hier, die besser standgehalten haben als du. Muss ich dich wie ein kleines Kind behandeln? Huh? Soll ich dich so in Erinnerung behalten, als ein Baby?“ Als Pinkie anhielt, um Luft zu holen, blinzelte Dash und schluchzte leise. Ihr Rücken war in Todesqualen, Ihre Seiten brannten und sie hatte extreme Schmerzen in einem ihrer Füße. Als sie wieder blinzelte, sah sie wie Pinkie Pie etwas rotes in ihren Mund schob und anfing zu kauen. Als sie sah wie Dash sie anstarrte, schluckte Pinkie den Bissen schnell herunter. „Was?“, fragte Pinkie. „Oh, das?“ Sie hielt ein weiteres Stückchen hoch. „Nun, während DU geschlafen hast, wurde ich ein bisschen ungeduldig und hab mir ein paar kleine Probierhappen beschafft. Ich hab sie von deinem Bein. Du schmeckst nicht schlecht. Willst du auch was?" Ohne eine Antwort abzuwarten, schob Pinkie den Fleischstreifen in den Mund des rebellierenden Ponys. Dash würgte und spuckte ihn sofort aus. Pinkie guckte finster und hob das Fleischstück auf. „Wenn du es nicht willst, hättest du doch nein sagen können.“ Sie besah den ausgespuckten, rotzigen Brocken und schluckte ihn dann herunter. „Es ist ja nicht so als hättest du meine Cupcakes noch nie gegessen.“ Während sie schluckte, widmete Pinkie ihre Aufmerksamkeit einer kleinen Kanne auf der Ablage. Sie entfernte den Deckel und enthüllte, dass er mit glühenden Kohlen gefüllt war. Auf diesen Kohlen lagen viele lange Nägel. Während das Adrenalin ihre Venen durchflutete, bekam Dash wieder Panik. Pinkie nahm die Kanne und ging damit zu Dashs linker Seite. Mit ein paar Zangen in ihrem Mund nahm Pinkie vorsichtig einen Nagel und positionierte ihn am Rand zwischen dem vorderen linken Bein ihres Opfers und dem Huf. Dann nahm sie einen Hammer und zielte genau. „Nein Pinkie!“ schrie Dash. „NEIN! NEIN!“ Der Hammer schoss hinab und der Nagel durchstach Dashs Haut. Das weißglühende Brennen war zu viel. Dash schrie als sie an den Klammern zog und drosch, was ihre Haut zum scheuern und reißen brachte. Pinkie versuchte, einen weiteren Nagel auszurichten, aber konnte ihr Ziel nicht finden und grunzte frustriert. Als Pinkie den Hammer zurücknahm, um einen wilden Schlag durchzuführen, brach Dash in Tränen aus und bettelte. „BITTE NICHT! BITTE, BITTE NICHT!“ Pinkie rollte mit den Augen. Sie legte Hammer und Zangen nieder und ging vor ihre Freundin und blickte das gebrochene Pegasus nachdenklich an. "Gilda hatte nicht mal so viel geweint, als sie einen Parasprite in ihren Hals gesetzt bekommen hatte." Pinkie dachte eine Minute darüber nach, was sie als nächstes tun sollte, und hatte einen plötzlichen Funken der Inspiration. Sie drehte ein Rad an der Folterbank und brachte Dash so in Rückenlage, ging dann mit der Kanne zu Dashs Hinterbeinen. Sie nahm ihre Werkzeuge und fuhr einen glühend heißen Nagel direkt in die Unterseite von Dashs Huf. Während Dash vor Schmerzen schrie ging Pinkie herum und fuhr einen zweiten Nagel in den anderen Huf. Als nächstes ging Pinkie zurück zu ihrem Karren und fand eine enorme Batterie und einen Regler, welche sie hinüber zu ihrem Arbeitsplatz brachte. Sie verlegte Kupferbänder zwischen den Polen und den Nägeln in Dashs Hufen, zwinkerte Dash dann zu und legte den Schalter um. Elektrizität schoss durch Dashs Körper. Das blaue Pony reagierte sofort; ihr Körper verkrampfte und ihre Muskeln strafften sich schnappend. Dashs Hüften stießen himmelwärts, ihre Augen rollten zurück und sie ließ einen tiefen, stimmbandzerfetzenden Schrei los. Pinkie kicherte und tanzte auf der Stelle, griff dann nach unten und drehte den Saft auf. Dash schüttelte sich unkontrollierbar und ihre Blase entleerte sich von neuem. Nach etwa fünf Minuten drehte Pinkie den Strom weg. Dampfwolken stiegen aus dem angesengten Fell um Dashs Hufen und das Gebiet roch nach gekochtem Fleisch und verbranntem Lack. Pinkie drehte Dash wieder aufrecht und versuchte das sabbernde Pony vom Delirium zurückzuholen. „Dash? Dash! Rainbow Dash, wach auf!“ Dash stöhnte und schaffte es, sie ein wenig zu zur Kenntnis zu nehmen. Pinkie untersuchte ihre Handarbeit, griff dann in ihren Medizinkoffer und holte eine große Spritze hervor. „Okay, Zeit für die letzte Runde.“ Dash konzentrierte sich mit müden Augen auf die Spritze, was Pinkie als Frage nach dem Inhalt verstand. „Das ist etwas um den Schmerz zu nehmen“, informierte sie Dash während sie um den ruinierten Körper ihres Opfers ging. Dash zuckte zusammen als Pinkie die Nadel in die untere Hälfte der Wirbelsäule des blauen Ponys stach. Sie ging wieder vor ihre Freundin, lehnte sich und erklärte. „In ein paar Minuten wirst du nichts unter deinem Brustkorb nichts mehr spüren. Dann wirst du wach bleiben können, um bei der Ernte zuzuschauen.“ Dash fing wieder zu weinen an. „Pinkie?“ würgte sie aus. „Ja?“ „Ich will nach Hause,“ schluchzte Dash. „Ja, ich verstehe, dass du das willst,“ antwortete das Partypony. „Manchmal möchte ich einfach aufgeben, einfach sagen `Damit bin ich fertig` und schlafen gehen. Aber weißt du was? Du kannst deine Verantwortung nicht einfach abschütteln. Du musst dich aufheben und den Herausforderungen gegenübertreten. Nur so kommst du im Leben weiter.“ Dash ließ den Kopf sinken und weinte. Minuten strichen vorbei und die Drogen zeigten Wirkung. Schließlich war Dash von ihrer Brust zu ihren Flanken komplett betäubt. An diesem Punkt kam Pinkie mit einem Skalpell näher. Pinkie blinzelte Dash an und lächelte, dann machte Pinkie einen langen horizontalen Schnitt über Dashs Becken, genau über ihrem Schritt. Sie machte den gleichen Schnitt unter ihren Rippen. Endlich machte Pinkie einen langen vertikalen Schnitt durch Dashs Bauch, der die ersten beiden verband. „Sieht so aus, als hätte ich ein Auge auf dich geworfen,“ kicherte Pinkie. (unübersetzbarer Wortwitz) Mit einem feuchten, klebrigen Geräusch öffneten sich die Hautfetzen. Der Anblick ihrer eigenen Organe und die Gefühlslosigkeit brachten Dashs Atem dazu, sich zu verschnellern. Pinkie schnitt vorsichtig Dashs Abdomensack auf und griff ihre großen Eingeweide. Als sie das Organ vom Rest des Verdauungstrakts trennte und es aus dem neuen Loch zog, wurde Pinkie fröhlich. Sie lachte und fing an Witze zu machen, während sie ihre Freundin ausweidete. Dash, die vom Blutverlust schwächer wurde, versuchte verzweifelt den makaberen Comedyakt zu unterbrechen. „Seht mich an, ich bin Rarity!“ lachte Pinkie, während sie den Darm um ihren Nacken warf und Blut in alle Richtungen spritzte. „Ist mein neuer Schal nicht wuuuunderschön?“ Sie griff wieder hinein und schnitt den Dünndarm aus dem Körper. Während Pinkie Pie ihn zwischen den Zähnen platzierte und vor und zurück rieb drückte es überzählige Exkremente hinaus. „Zahnärzte sagen du musst jeden Tag Zahnseide benutzen, Dash.“ Dash bemerkte kaum noch was sich abspielte. Der Schock brachte sie zum Schwinden. Enttäuscht tauchte Pinkie, ihre Routine fortführend, zurück in die Gedärme des blauen Ponys. „Och, geh noch nicht, Dash“ Pinkie fing an den Rest von Dashs Organen herauszuziehen und hielt mit jeder Entfernung an (Bitte lest es einfach auf englisch denn den Part hier kann man nicht übersetzen) Pinkie legte die entfernten Körperteile in einen Eimer hielt beim letzten jedoch kurz inne. „Ooooh, Dudelsack.“, sagte sie während sie das Ende von Dashs Speiseröhre in den Mund nahm und klemmte den Magen unter die en:CupcakesAchselhöhle. Sie drückte und ein Spritzer Säure berührte ihre Zunge. „Iiihhh! Oh hey schau, da ist dein Cupcake, Dash!“ Dash hörte ihren Peiniger nicht. Sie hatte ihr Bewusstsein vor Minuten schon verloren. Pinkie, noch nicht zufrieden, gab Dash noch einen Adrenalinschuss. Dash wachte zum letzten mal auf, ihr Herz pumpte. Warmes Blut floss in großen Spritzern aus ihrer Brustwunde. Es würde nicht mehr lange dauern. Pinkie brachte Dash wieder in Rückenlage und spreizte den Brustkorb des blauen Ponys, ihr Skalpell bereit. „Weißt du Dash, ich bin enttäuscht. Ich dachte, du würdest länger aushalten. Ich wollte wirklich mehr Zeit mit dir verbringen, bevor wir hier ankommen. Aber ich schätze es ist meine Schuld. Ich hätte es ein bisschen langsamer angehen lassen sollen. Naja. Es war nett, dich zu kennen, Dash!“ Die Klinge sank in den blauen Hals und arbeitete sie nach oben bis zu Dashs Kinn. Als nächstes umkreiste Pinkies Skalpell Dashs Nacken. Das letzte, das Rainbow Dash spürte war, wie ihre Haut von ihrem Schädel gezogen wurde und das Metall der Klinge, die an ihren Zähnen kratzte. Dann war sie fort. Pinkie Pie starrte in den Spiegel. Sie hatte eine gute Arbeit gemacht, sogar die Augenlider dranbehalten. Sie zwinkerte, Dash zwinkerte zurück. Pinkie lächelte. Aber sie war immer noch traurig, dass ihre Freundin nun fort war. Dash hatte nur fünfzig Minuten durchgehalten, nicht annähernd so lang wie Pinkie sich erhofft hatte. Sie guckte zurück auf den, in der Mitte des Raumes aufgehängten, Kadaver. Die letzten Flüssigkeiten tropften in eine Pfanne. Yup, keine Rainbow Dash mehr. Pinkie sah sich den Körper genauer an. Ihr fiel auf, dass die Leiche kaum Schaden genommen hatte. „Moment,“ grübelte das pinke Pony, „Ich glaube....“ Eine Idee explodierte in ihrem Kopf. Sie war gut im Nähen und hatte alle Teile, alles was sie machen musste,war sie wieder zusammenzusetzen. Ja, sie musste nur eine Füllung bekommen und bingo, sie hätte für immer eine neue Rainbow Dash. Das würde sie für all ihre besten Freunde machen, wenn ihre Nummern drankämen. Sie war so aufgeregt, dass sie nach ihrem Hautabzieher griff, um anzufangen. Die Cupcakes konnten warten, Pinkie Pie musste sich einen Freund machen. en:Cupcakes Kategorie:Ponypasta Kategorie:Lang Kategorie:NSFW Kategorie:Übersetzung Kategorie:Mord Kategorie:Bewertete Creepypasta Kategorie:Schockierendes Ende Kategorie:Geisteskrankheit Kategorie:Fernsehen
- Itchy and Scratchy are making cupcakes, until Itchy quickly gets a hammer and whacks Scratchy. Scratchy later wakes up, where Itchy turns on a light to reveal hooks are stuck on Scratchy's tail. Itchy then starts a chainsaw and, horrifying Scratchy, cuts off his tail. Scratchy and Itchy are later seen dancing. Scratchy is stuck on a platform with a round saw above him. Itchy presses a button which makes the saw cut Scratchy's belly. Itchy takes out numerous of his organs and intestines and turns them into cupcakes. Itchy and Scratchy (now with stiches on his belly) are dancing again. Afterwards, Scratchy and Itchy are seen to be eating the cupcakes, with "FIN" above them.
- The subject of this section was part of FarmVille's 1st Birthday, an event that lasted from June 17, 2010 to July 1, 2010. Since the event has run its course, this may no longer be available. The Cupcakes is a limited edition masterable seed that was released to celebrate FarmVille's 1st B-Day Event. It was available between June 17th, 2010 and July 1st 2010. It grows in 8 hours and (unlike most limited edition crops) can be mastered. This crop is the fourth masterable limited edition crop in the game; the other three being Super Pumpkins, Tomatillos and Goji Berries. Since cupcakes are limited edition crop, bushels can not be obtained. Cupcakes cost 25 coins, give one experience upon planting, 0 upon harvesting (unless fertilized), and sell for 60 coins each. There is also a job in which the co-op has to harvest cupcakes called Limited: FarmVille's Birthday!. The reward is a Birthday Sheep. Cupcakes were re-released on June 9th, 2011 as a part of the Birthday Event (2011).
- User Effect Learned At Cupcake is a starter attack used exclusively by Chica and Toy Chica, and one of the very few attacks that doesn't harm or debuff enemies in any way. Cupcake is the FNaF World version of the classic heal spell, and as such, its main use is healing other party members, but will be severely outclassed by Medpods, and is not advised to later areas or final bosses. Cupcake summons an abundance of cupcakes that fall from the sky and land on the ground, after this happened, the Cupcakes will heal the active party, just like all other Pink attacks (minus party favors). Cupcake wasn't made to be used on enemies and is a buff to the party - rather than an actual attack.
* The Cupcakes that appear are based off the cupcake from FNaF 2, due to their blue eyes and similar appearance.
* Cupcake is one of the very first attacks introduced in FNaF World, as it was present in the first trailer.
- Cupcakes are objects that appear in the Tangled world while playing as Attila.
- Powietrze było ciepłe, słońce świeciło, zapowiadał się kolejny wspaniały letni dzień w Ponyville. Miasteczko tętniło życiem co było szczególnie widoczne na głównym placu w centrum, gdzie kucyki gromadziły się aby spotkać znajomych, zrobić zakupy w pobliskich straganach lub najzwyczajniej poplotkować. Każdy kucyk znajdował się w odpowiednim dla siebie miejscu i czymś się zajmował. Wszystkie, z wyjątkiem Rainbow Dash. Jej miejsce było na niebie. Swobodnie przedzierała się przez powietrze, przyspieszając co chwilę i manewrując z ogromną gracją. Latała nad wierzchołkami drzew i ścigała się z wiatrem. Kilka razy przeleciała nad boiskiem, ku uciesze dzieci. Wykonała jeszcze kilka akrobacji w powietrzu i w wielkim stylu wylądowała. Rainbow poczuła, że żyje. Nagle przypomniała sobie, że miała się spotkać się z Pinkie Pie za pięć minut. Trenując nad nowymi sztuczkami, kompletnie zapomniała o spotkaniu. Miały się spotkać w Sugercube Corner o godzinie piętnastej. Pinkie nie powiedziała, dlaczego i co będą robić, ale znając ją, to mogło być cokolwiek. Rainbow nie była pewna, czy naprawdę chciała iść. Była tak zaangażowana w swoje akrobacje, że przez chwilę pomyślała, aby odpuścić sobie sprawę z Pinkie i powrócić do treningu. Jednak sumienie Dash nie dało za wygraną i wiedziała, że gdy złamie obietnicę, to jej przyjaciółka będzie smutna. Przemyślała to i mruknęła pod nosem: - A co mi szkodzi? Kto wie. może wytniemy komuś psikusa i będzie lepiej niż ostatnio... Po tych słowach ruszyła w stronę cukierni. Gdy weszła do sklepu, natychmiast powitała ją pani domu, radośnie podskakując. - Jej, jesteś tu, jesteś tu! - powiedział różowy kucyk. - Czekałam cały dzień. - Przepraszam, jeśli jestem trochę późno, Pinkie - odparła Rainbow. - Przez moje popołudniowe ćwiczenia straciłam poczucie czasu. Pinkie zachichotała. - Dobrze, już jest w porządku - odpowiedziała. - Najważniejsze, że jesteś. Kilka minut spóźnienia nigdy nikomu nie zaszkodziło. Byłam tak podekscytowana, gdy rozmyślałam nad wszystkimi zabawnymi rzeczami, które mogłybyśmy robić, że nie mogłam przestałam skakać odkąd się obudziłam. Znaczy... Prawie zapomniałam oddychać, bo byłam tak szczęśliwa! Dash zachichotała. Zawsze doceniała przyjaźń Pinkie, jak i jej radosny sposób życia, ale jej obfity entuzjazm ją momentami przerażał. Jednak była uprzejma i uśmiechnęła się do przyjaciółki. Jeśli była tak podekscytowana, to na pewno szykowała coś wielkiego. - Czy jesteś gotowa, aby rozpocząć zabawę, Rainbow Dash? - spytała Pinkie. - Mam już wszystko przygotowane - dodała, podskakując tam i z powrotem. Dash wzięła głęboki oddech i odpowiedziała: - Jasne! Więc... Co zaplanowałaś? - spytała. - Zrobimy komuś dowcip? Mam już zaplanowanych kilka dobrych psikusów. A może wymyśliłaś jakieś akrobacje i chcesz abym je wykonała? A może... - Robimy babeczki! - radośnie oświadczyła Pinkie. - Pieczenie? - Dash była nieco rozczarowana. - Pinkie, wiesz, ja nie jestem dobrym piekarzem. Pamiętasz ostatni raz? - Och, nie martw się. - zapewniła ją przyjaciółka. - Ja tylko potrzebuję twojej pomocy przy ich wytwarzaniu. Sama wykonam większość pracy. Dash pomyślała o tym przez chwilę i odpowiedziała: - No dobrze, dobrze. Myślę, że jest OK. Do czego dokładnie potrzebujesz mnie? - zapytała. - I to jest Rainbow Dash, którą uwielbiam! - odparł różowy kucyk. - Proszę bardzo. - Pinkie wręczyła jej babeczkę. Dash była zaskoczona. - My... Myślałam, że mam ci pomagać przy pieczeniu... - powiedziała nieco niepewnie. - Będziesz pomagać. - zapewniła ją Pinkie. - Zrobiłam tą jedną dla Ciebie, zanim tu trafiłaś. - Czyli... mam przetestować smak czy coś w tym stylu? - No... tak. - odpowiedziała Pinkie. Dash wzruszyła ramionami i włożyła wypiek do ust. Chwilę przeżuła i połknęła go. Musiała przyznać, że babeczka była całkiem smaczna. - Ok, co teraz? - zapytała. - Teraz... - Pinkie uśmiechnęła się - czas na drzemkę. Zaskoczona Dash słysząc to, poczuła nagły zawrót głowy. Jej świat zawirował i sekundę później bezwładnie upadła na podłogę. Kiedy odzyskała przytomność, zobaczyła, że znalazła się w ciemnym pomieszczeniu. Starała się potrząsnąć głową, ale stwierdziła, że napięty pasek skórzany trzymał ją mocno w miejscu. Próbowała się poruszyć, ale szelki wokół klatki piersiowej i kończyn były przywiązane do pionowych desek. Jej nogi były rozłożone szeroko. Jedynymi nieskrępowanymi częściami ciała były jej skrzydła. Gdy Dash próbowała się wyrwać z więzów, Pinkie nieoczekiwanie pojawiła się przed jej oczami. - Och, jak wspaniale. Już nie śpisz! - wykrzyknęła radośnie. - Teraz możemy zacząć. Różowy kucyk odskoczył w ciemny kąt, aby po chwili pojawić się ponownie, tym razem popychając wózek przykryty tkaniną. - Pinkie, co... Co się dzieje? - spytała Dash. - Nie... Nie mogę się ruszyć! - dodała zmartwiona. - No raczej! Jesteś przecież dobrze związana - stwierdziła Pinkie w ironiczny sposób, przewracając oczyma. - Dlatego nie możesz się ruszyć. Nie sądziłam, że trzeba ci to mówić. - A-Ale dlaczego? Co się dzieje?! My-Myślałam, że miałam ci pomóc piec babeczki! - Przecież pomagasz. - odpowiedziała spokojnie Pinkie. - Widzisz, zabrakło mi specjalnego składnika, a ty mi go pomożesz pozyskać. - Spe-Specjalny składnik? - Dash zaczęła ciężko oddychać. Ogarnęła ją panika. - C-Co to za specjalny składnik? Pinkie zachichotała. - Oj, Dashie, jakaś ty głupiutka. - odpowiedziała radośnie. Oczy Dash powiększyły się, a jej twarz wykrzywiła się ze strachu. Po chwili jednak zaczęła się śmiać. - Masz mnie, Pinkie Pie - powiedziała. - Przez chwilę naprawdę pomyślałam, że przerobisz mnie na nadzienie na babeczki. Muszę ci powiedzieć, że jest to najlepszy dowcip jaki zrobiłaś. Wygrywasz, jesteś najlepsza! Pinkie zachichotała jeszcze głośniej. - Oj, dzięki, Dash. - odparła. - Ale nie zrobiłam jeszcze dzisiaj żadnego żartu, więc nie mogę przyjąć twojej pochwały. Dash ponownie zaczęła walczyć z pasami, licząc, że się uwolni. - Pinkie, daj spokój, to nie jest śmieszne! - powiedziała ostrzejszym tonem. - To dlaczego się śmiejesz? Pinkie chwyciła szmatkę i zdjęła ją z koszyka. Na wierzchu tacy Rainbow dostrzegła różne ostre narzędzia medyczne oraz noże. Wszystkie były starannie zorganizowane i gotowe do działania. Obok zobaczyła również woreczek z lekarstwami i jeszcze kilka innych obiektów obok nich. Dash wpadła w wielką panikę. Zaczęła nerwowo oddychać ze strachu. Jej umysł przestał ogarniać sytuację i próbował znaleźć powód dla zachowania różowego kucyka. - Nie... Nie możesz tego zrobić, Pinkie! - powiedziała, ledwo panując nad emocjami. - Jestem twoją przyjaciółką! - Wiem, że jesteś i dlatego jestem tak szczęśliwa, bo jesteś wraz ze mną. - odpowiedziała Pinkie. - Będziemy razem cieszyć się twoimi ostatnimi chwilami, tylko ty i ja. To stwierdzenie jeszcze mocniej przeraziło Rainbow Dash. - Ale... - zaczęła szukać jakiegokolwiek powodu, by wpłynąć na przyjaciółkę - P-prędzej czy później kucyki będą się zastanawiać, gdzie jestem. Kiedy zobaczą, że... że chmury gromadzą się nad Ponyville, przyjdą mnie szukać i wtedy odkryją, że to ty mnie porwałaś. Targana emocjami Dash zaczęła płakać. - Och, Dash - powiedziała spokojnie Pinkie. - Nie martw się, jest przecież mnóstwo innych pegazów, które mogą zadbać o pogodę. A poza tym - dodała poważniej - nikt się nie dowie. Jak myślisz, od jak dawna to robiłam? Światła nagle rozbłysły, oślepiając Rainbow. Kiedy tylko jej oczy przyzwyczaiły się do jasności, serce podeszło jej do gardła. Zaczęła miotać się z przerażenia. - Co... Co to ma być?! - wykrzyknęła spanikowana, kiedy tylko zobaczyła resztę pomieszczenia. Pokój był urządzony w szalonym stylu Pinkie Pie. Kolorowe serpentyny suszonych wnętrzności tańczyły wokół sufitu, jaskrawo pomalowane czaszki różnej wielkości zostały przyklejone na ścianach, a narządy wysmarowane pastelami i wypełnione helem były przywiązane do oparć krzeseł. Dash zobaczyła, że stoły i krzesła zostały wykonane z kości i ciał z ostatnich kucyków. Jakich? Mogła się tylko domyślać. - O... O nie... - Dash skuliła się, gdy zobaczyła, co leżało na jednym z tych makabrycznych stolików. Czaszki czterech małych źrebiąt. Ich oczy były zamknięte, jakby spały, a ich małe główki ozdabiały przerażające imprezowe czapeczki wykonane z ich własnej skóry. Poznała jedną z nich - była to Twist, jedna z koleżanek Apple Bloom. Oczy Dash błądziły tam i z powrotem. Dojrzała szyld wiszących pod sufitem. Był on wykonany z kilku skór kucyków, a napis „Życie to wieczne przyjęcie” był wypisany krwią. Uwagę przerażonej Rainbow przykuła teraz mała imprezowa czapeczka, która łaskotała ją po nosie. Spojrzała na stojąca przed nią Pinkie. Różowy kucyk poza czapeczką miał na sobie sukienkę uszytą z wysuszonych fragmentów skór, na każdym kawałku widziała „urocze znaczki” należące do wielu kucyków, które znała. Na plecach powiewało sześć skrzydeł pegazów, każde w innym kolorze. Gdy Pinkie podskoczyła z wrażenia, naszyjnik z odciętych rogów jednorożców głośno zabrzęczał. - Podoba ci się mój strój? - zapytała, chichocząc. - Sama go zrobiłam. Zdesperowana i przerażona Dash spróbowała raz jeszcze dotrzeć do przyjaciółki: - Pinkie, p-proszę, wybacz mi, jeśli czymś cię obraziłam. - powiedziała ze łzami w oczach. - Proszę, puść mnie. Obiecuję, ni-nikomu nic nie powiem. - Och, Dashie - odpowiedziała Pinkie przesłodzonym głosem - nie zrobiłaś nic złego. Wiem, że nikomu nie powiesz... Po prostu przyszła na ciebie kolej. Nic osobistego. Rainbow Dash nie mogła przestać płakać. Próbowała zrozumieć, jak do tego doszło. Jakim cudem jej wesoła przyjaciółka stała się... taka? - Oj, nie bądź smutna, Dash. - powiedziała Pinkie łagodnym tonem. - To cię rozweseli. Spójrz, przyniosłam ci przyjaciela! Znikąd Pinkie wyciągnęła czaszkę pomalowaną na niebiesko i żółto. Była ona wielkości głowy kucyka, ale miała bardzo charakterystyczną cechę: dziób. Dash zaczęła wariować. - Czy... czy to... cz-czy... to...? - „Hej, Dash, chodźmy gdzieś razem. Te kucyki to takie lamy. Przygłupy, przygłupy, przygłupy” - powiedziała Pinkie, naśladując głos Gildy. Następnie roześmiała się przerażająco. - Złapałam ją nim opuściła miasto. Pamiętasz, kiedy wyszłam z przyjęcia i nie było mnie około dwudziestu minut? - spytała. - Niezbyt wiele czasu, nie zdążyłam się dobrze zabawić. No i musiałam zaczekać aż do końca imprezy, by poprzebywać z nią sam na sam. A ja tak nienawidzę czekać... Ale było warto. Jej smak zrekompensował wszystko... Mmm... - Pinkie rozmarzyła się, po czym zaśmiała się przeraźliwie. - Uwierz, Dashie, to była prawdziwa kuźnia smaku! Gryfy smakują jak dwa zwierzęta na raz - to niesamowite! Wiem, że nie miała swojego „szczęśliwego numerka” jak ty i wszyscy inni z Ponyville, ale kiedy bym miała kolejną szansę na spróbowanie gryfa? Nie mogłam przepuścić takiej okazji... Hmm, w sumie powinnam się zapytać, skąd pochodziła, abym mogła zdobyć więcej „składników”, ale zapomniałam. I... wiesz co, Dashie? Powiem ci, że była dość wojownicza. Bardzo długo mi się opierała, ale... wiesz przecież, że im dłuższy opór, tym lepsza zabawa, prawda? - Pinkie zachichotała. - Było to dla mnie nowe doświadczenie - mogłam pobawić się z kimś innym niż kucyk i popróbować nowych rzeczy. Szkoda, że miała takie niewyparzone usta. Powiedziała, tak wiele złych rzeczy, że musiałem „odebrać” jej język. Wiesz, jak nie cierpię wulgaryzmów. Wywołują same negatywne emocje... Dash nie miała nic do powiedzenia. Łkała i szlochała, a łzy spływały jej po policzkach. - To były piękne chwile... - powiedziała z dumą Pinkie. Odłożyła czaszkę na bok. - Ale już wystarczy wspomnień. Zabawę czas zacząć! Podniosła skalpel i podeszła do Dash z prawej strony. Położyła całe ostrze nad jej uroczym znaczkiem i zatoczyła okrągłe cięcie wokół niego. Rainbow zawyła z bólu. Rozpaczliwie próbowała się uwolnić, ale bezskutecznie - skórzane szelki dobrze ją trzymały. Kończąc nacięcie, Pinkie chwyciła zakrzywiony nóż do skórek z podajnika. Wsunęła go pod skórę i sprawnym ruchem oddzieliła ją od mięśni. Dash ściskała zęby i ze łzami w oczach patrzyła, jak fragmenty jej skóry odklejają się od ciała. Pinkie następnie przeniosła się na drugą stronę i powtórzyła czynności na lewym boku. Gdy skończyła, wzięła jej znaczki i stanęła przed przyjaciółką. Z uśmiechem na twarzy zaczęła nimi machać niczym pomponami. Dash tylko jęknęła, mrużąc załzawione oczy. Czuła palący ból na udach, który nie chciał zniknąć. Pinkie odłożyła skórę na dół. Wzięła rzeźnicki nóż i poszła za Rainbow Dash. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko - szepnęła jej do ucha - ale... „polatam” sobie teraz. Pinkie zaśmiała się złowieszczo. Złapała lewe skrzydło i bawiła się nim przez chwilę. Następnie, rozciągając je, przyniosła swoje ostrze do jego podstawy. Momentalnie Dash zaczęła krzyczeć, rzucać się i przeklinać. Pinkie przez te nadmierne ruchy nie mogła trafić w oznaczenia przy nasadzie skrzydeł. Próbowała trafić ponownie w znaki, ale chybiła i zrobiła ogromne cięcie na plecach Rainbow. - Dash, przestań się ruszać, albo dalej nie będę trafiała - wydyszała Pinkie w stronę przyjaciółki, gdy ta wyła z bólu. Ponownie wzięła zamach i w końcu trafiła w cel. Uderzała raz za razem, krew tryskała w każdą możliwą stronę, obryzgując wszystko wokół. Wciąż jednak Pinkie nie mogła odciąć skrzydła. W końcu zrozumiała dlaczego - ostrze nie chciało przejść przez kość. - Ups... Chyba się stępiło po ostatnim - zachichotała. - Ale nie bój nic, Dashie, zaraz znajdę coś lepszego... - dodała podekscytowana, wyrzucając nóż za siebie. Ostrze zrobiło mały piruet i wbiło się w blat. Płacząca Rainbow Dash usłyszała tylko odgłos otwierania i zamykania jakieś metalowej puszki. - Mam! - wykrzyknęła radośnie Pinkie. - Powiedz, Dash, czemu byłam taka głupiutka i nie użyłam od razu piły, tylko męczyłam się z tym głupim nożem? Pinkie przystawia swoje narzędzie do miejsca, które było już okaleczone poprzednim narzędziem. Tym razem bez większego wysiłku przeszła przez kości i skórę. Gdy ostre metalowe zęby przecinały jej ciało, Dash czuła, że zaraz zwymiotuje. Patrzyła bezradnie, jak jej skrzydło przeleciało nad jej głową i wylądowało na stole. Pinkie przeniosła się na następne i zaczęła je ciąć. Dash nie walczyła już tym razem i po prostu płakała. Cięcie nagle ustało. Pinkie zatrzymała się w połowie, skrzydło wisiało na płacie mięśnia. - Hej, Dash - usłyszała głos różowego kucyka. - Myśl szybko. Nim jednak zdołała cokolwiek powiedzieć, Pinkie pociągnęła za skrzydło tak mocno jak potrafiła. Kości pękły, ale fragmenty skóry trzymały się mocno. Przy kolejnym pociągnięciu skóra oderwała się razem z kawałkiem mięsa aż do jej zadu. Nieoczekiwany uraz spowodował, że ciało Dash nie mogło już wytrzymać. Rainbow poczuła ciepło między nogami i przy miednicy. Cały pokój wypełnił się jej głośnym krzykiem, który dla Pinkie brzmiał niczym przyjemna melodia. Nie mogąc już złapać oddechu, Dash straciła przytomność. Obudziła się jakąś chwilę później, z trudem łapiąc oddech. Smród moczu napełnił jej nozdrza. Jak przez mgłę widziała bardzo zdenerwowaną Pinkie Pie, która wyciągała wielką igłę, przez która wstrzyknęła dawkę adrenaliny. - Jak mogłaś?! - różowy kucyk wydarł się na nią. - Czy nikt nie nauczył cię manier? To bardzo niegrzeczne zasnąć, gdy ktoś zaprasza cię do wspólnego spędzania czasu. To tak jakbym przyszła do twojego domu i od razu poszła spać - prychnęła. - Dash, zawiodłaś mnie! Nie sądziłam, że jesteś taka... nudna! Prawie popsułaś całą zabawę! Pamiętasz, jak ci mówiłam, jak bardzo się cieszyłam, kiedy dowiedziałam się, że to właśnie ty będziesz następna? Cieszyłam się, że będzie ze mną przyjaciółka. Ale NIEEE! Musiałaś wszystko popsuć, ty samolubna klaczo! Pinkie zmrużyła groźnie oczy. - Wiesz, myślałam, że jesteś twarda - kontynuowała swój wywód. - Myślałam, że możesz poradzić sobie ze wszystkim. Naprawdę, Dashie, jak ci nie wstyd! Młodsi od ciebie wytrzymywali dłużej! Czy muszę cię niańczyć niczym małe dziecko? Co? - spytała. Dash była zbyt przerażona, by odpowiedzieć. - Chcesz abym zapamiętała cię jako wielkie, niezdarne dziecko? Pinkie przerwała, żeby złapać oddech. Rainbow zamrugała oczami i cicho płakała. Czuła palący ból na swoich bokach i na dodatek czuła ogromny ból w jednej z nóg. Dash zobaczyła, że Pinkie żuje w ustach coś czerwonego.. Widząc jej zdziwienie, Pinkie połknęła kęs i odpowiedziała: - Co? To? - spytała, trzymając inny kawałek. - Cóż, kiedy... spałaś, byłam trochę niecierpliwa i przygotowałam kilka próbek. Zrobiłam je z twojej nogi i muszę przyznać, że nie jesteś taka zła. Chcesz siebie skosztować? Nie czekając na odpowiedź, włożyła jej pasek mięsa do ust. Dash zakrztusiła się i natychmiast go wypluła. Pinkie podniosła kąsek, z grymasem na twarzy: - Jeśli nie chciałaś, mogłaś po prostu powiedzieć „nie” - powiedziała poirytowana, po czym zjadła wyrzucony, zabrudzony kawałek. - Przecież zawsze smakowały ci moje babeczki. A nagle uważasz, że źle je przyrządzam?! Pinkie sięgnęła po małą puszkę na tacy i zdjęła pokrywę. Była wypełniona rozżarzonymi węglami, w które wbitych było kilka dużych gwoździ. Adrenalina zebrała się w żyłach Dash. Tęczowogrzywa ponownie wpadła w panikę. Pinkie podniosła puszkę i podeszła na lewą stronę Dash. Trzymając młotek w ustach, Pinkie umieściła kolec gwoździa w pozycji pomiędzy nogą a kopytem pegaza. - Nie! Pinkie, NIE! - wydarła się Dash. - NIE! NIE! Młot spadł i gwoźdź przebił się pod skórę. Palący ból był nie do zniesienia. Dash ponownie go poczuła, gdy poderwała się, a jej skóra przy klamrach rozdarła się. Pinkie próbowała namierzyć jeszcze jeden, ale nie mogła znaleźć celu i zawarczała pod nosem. Kiedy wyciągnęła znowu młot i wzięła dziki zamach, Dash wybuchnęła płaczem i zaczęła błagać: - PROSZĘ, PRZESTAŃ! - skamlała. - Proszę, przestań! Pinkie przewróciła oczami. Odłożyła młot z powrotem na tacy i stanęła na wprost Rainbow. Wpatrywała się w zamyśleniu na załamanego pegaza. Gilda nie płakała tyle, nawet kiedy w jej gardle znajdował się żyjący paraspite. Pinkie myślała, co zrobić dalej. Po chwili wpadł jej do głowy genialny pomysł. Przekręciła kołem zębatym znajdującym przy stole, do którego była przymocowana Dash i zmieniła jego pozycję tak, aby Rainbow leżała na plecach. Przeniosła się do tylnych nóg Dasihe, przynosząc ze sobą puszkę z gwoździami. Pinkie podniosła ponownie młot i wbiła wielki ostry szpikulec w kopyto . Tęczowogrzywa krzyknęła ponownie, lecz Pinkie nie zareagowała i wbiła kolejny gwóźdź w drugim kopycie. Następnie przyniosła mały generator z wózeczka na którym leżał jej cały ekwipunek. Przywiązała miedziane kable do gwoździ, po chwili „puściła oczko” w stronę Dash. Przekręciła przełącznik. Ogromna ładunek elektryczny gwałtownie przeszył ciało Rainbow. Niebieski kucyk zareagował natychmiast, napinając wszystkie mięśnie. Jej biodra uniosły się, a oczy cofnęły się. Prąd momentalnie ją sparaliżował. Nie mogła nic zrobić, ani powiedzieć - czasem tylko zapiszczała z bólu, a jej oczy zalśniły łzami. Pinkie zachichotała i zatańczyła w miejscu. Po chwili bardziej zwiększyła napięcie i ciało Dash zaczęło wić się w konwulsjach, a jej pęcherz ponownie się opróżnił. Po około pięciu minutach Pinkie postanowiła odciąć dopływ prądu. W pomieszczeniu było czuć zapach lekko przesmażonego futra i spalonego mięsa unoszącego się z kopyt. Pinkie ustawiła z powrotem Dash w pozycji pionowej i próbowała przywrócić do przytomności bredzącego i śliniącego się kucyka. - Daaaaash. O, Daaaaashie. Ooobudź się - wypowiedziała słodkim głosem, z którego była znana. Rainbow Dash po kilku minutach w końcu dała znak, że jest świadoma. - Dobrze, Dashie. Pora więc na ostatnią rundę. Pinkie sięgnęła do torby medycznej i wyjęła dużą strzykawkę. Rainbow spojrzała na igłę, co Pinkie uznała jako pytanie, do czego będzie użyta. - To coś pozwoli zapomnieć ci o bólu i zabierze go od ciebie - poinformowała. Pinkie stanęła za swoją niebieską przyjaciółką i wbiła igłę w dolną część kręgosłupa. Dash wzdrygnęła się. Stając podobnie przed twarzą swojej ofiary, stwierdziła radośnie: - W ciągu kilku minut nie będziesz w stanie czuć czegokolwiek poniżej klatki piersiowej. Wtedy będziesz mogła podziwiać zbiory - zachichotała. Dash zaczęła łkać. - P-P... Pinkie… - Zakrztusiła się, wymawiając jej imię. - Taaak? - Ch-Chcę... Chcę wrócić do domu... - wyłkała. Nie mogła już powstrzymać łez i jęków. - Tak, widzę twoją chęć powrotu - odpowiedział różowy kucyk. - Czasami po prostu chcę się poddać i powiedzieć: „Skończyłam z tym bałaganem”, a następnie iść do łóżka. Ale wiesz co? Nie można wzruszać ramionami i zrezygnować ze swoich obowiązków. Musisz zebrać się się w sobie i stawić czoła wyzwaniom. To jedyny sposób, aby iść do przodu na ścieżce życia. Dash spuściła głowę i płakała. Mijały minuty, a lek zaczął działać. W końcu ciało pegaza od klatki piersiowej w dół było kompletnie odrętwiałe. Świadoma tego, Pinkie podeszła do niej ze skalpelem. Spoglądając na Dash i uśmiechając się w jej stronę, zrobiła długie, poziome cięcie od jej miednicy tuż nad jej kroczem. Przesuwając się w górę jej ciała, zrobiła podobne nacięcie pod żebrami. Jedno pionowe cięcie zostało zrobione w dół jej brzucha, łącząc w ten sposób dwa pierwsze cięcia. - Wygląda na to, że udało mi się narysować ładną literkę „I”, Dashie - Pinkie głośno zachichotała. Kilka zwinnych ruchów i wielkie fałdy skóry oraz mięśni były odchylone niczym wielkie, otwarte drzwi do domu. Na widok własnych organów i braku czucia, Dash zaczęła oddychać bardzo intensywnie. Pinkie jednym cieciem otworzyła brzuch i chwyciła jelito grube. Oddzielając je od reszty przewodu pokarmowego i tworząc wgłębienia, Pinkie nabrała humoru. Znów była w nastroju do żartów, w przeciwieństwie do Dash, która, coraz słabsza z nowego źródła utraty krwi, próbowała odciąć się od tego aktu komediowego. Pinkie bawił ten widok. - Spójrz na mnie, jestem Rarity! - powiedziała ze śmiechem, zawieszając jelito wokół szyi, rozbryzgując krew we wszystkich kierunkach. - To jest mój nowy szal, czyż nie jest stylowy? Sięgając ponownie do wnętrza swojej przyjaciółki, Pinkie cięła mniejsze jelita i wrzucała je od miski. Wyciskając nadmiar jedzenia, Pinkie włożyła między zęby lepki, podłużny organ i zaczęła nim poruszać w tę i we wtę. - Fiesz, denfyści mófią, że trzefa użyfać nifi fodziennfie, Dashf - powiedziała z pełnymi ustami. Rainbow Dash była już ledwo świadoma tego, co się dzieje. Szok powodował, że zaczęła tracić przytomność. Rozczarowana Pinkie ponownie zanurkowała do wnętrzności, wykonując kolejne rutynowe czynności. - Daaaashie, nie opuszczaj mnie jeszcze! - powiedziała, po czym zaczęła wyciągać resztę narządów, zatrzymując się na każdej z nich. - Wiem, że dla ciebie to może wyglądać nieprzyjemnie - zaczęła - ale uwierz mi, wewnątrz jest bardzo ciekawie i można tu znaleźć tyle fajnych rzeczy. Zgadnij, co zdobyłam z żołądka. Włożyła odcięte organy do wiadra, zostawiając żołądek dla pokazu. - Ooo, dudy! - pisnęła radośnie. Włożyła koniec przełyku do ust a żołądek umieściła pod pachą. Gwałtownym ruchem ścisnęła organ i struga kwasu opryskała jej język. - Fuuuj. O proszę, jest twoja babeczka, którą ci wcześniej dałam - zawołała radośnie. Dash, nie słuchała swojego kata. Minutę temu już straciła przytomność. Pinkie czuła się tym faktem zawiedziona, dlatego po raz ostatni potraktowała swoją ofiarę kolejną dawką adrenaliny. Dash ocknęła się. Jej serce waliło niczym młot. Ciepła krew strumieniami wypływała coraz szybciej przez ranę w klatce piersiowej. Pinkie była pewna, że nie pożyje już długo - kwestia sekund, najwyżej minut. Umieściła Dash na plecach i usiadła na jej klatce piersiowej, mając skalpel w pogotowiu. - Wiesz, Rainbow Dash, jestem rozczarowana - powiedziała lekko rozgoryczona. - Myślałam, że wytrzymasz dłużej. Naprawdę chciałem spędzić więcej czasu z tobą, zanim tu trafiłaś. Ale myślę, że to moja wina, powinnam zabrać się do tego trochę wolniej. Cóż, będę ostrożniejsza przy następnym „numerku”... Było miło cię znać, Dashie. My little pony cupcakes.png Ostrze zanurzyło się w niebieskim gardle i powędrowało aż do podbródka. Wracając w dół, krążyło wokół jej szyi. Ostatnią rzeczą, którą Dash poczuła to odcięcie jej skóry od czaszki oraz metal skrobiący o jej zęby. A potem... odeszła. Pinkie Pie spoglądała w lustro. Zrobiła kawał dobrej roboty - zdołała nawet zostawić powieki. Mrugnęła, a martwa Dash „odpowiedziała” jej własnym mrugnięciem. Pinkie uśmiechnęła się. Ale w głębi siebie wciąż była smutna, że jej koleżanki teraz już nie ma. Trwało to tylko pięćdziesiąt minut, nie tak długo, jak chciała. Spojrzała na zwłoki, które wisiały na środku pokoju. Ostanie, co zrobiła, to odprowadziła płyny na patelnię. Tak, nie było więcej Rainbow Dash. Została wymazana z życia. Pinkie przechyliła głowę. Zwróciła uwagę na fakt, że tak naprawdę nie było zbyt wiele szkód na zwłokach. - Hmm, szczerze mówiąc - zaczęła myśleć na głos. - A gdyby tak... Idea eksplodowała w jej w głowie. Była dobra w szyciu i miała wszystkie elementy, wszystko, co miała zrobić, żeby umieścić ją z powrotem. Tak, tylko trochę farszu i miałaby Rainbow Dash na zawsze. Możliwe że zrobi to dla wszystkich swoich przyjaciół, gdy przyjdzie ich czas. Była tak podekscytowana, że podskoczyła do ciała trzymając swój zestaw do szycia, by móc zacząć „naprawiać” pegaza. Babeczki mogą poczekać; Pinkie miała przyjaciółkę do „zrobienia”. Silver Spoon nagle się obudziła. Poczuła, że nie mogła się ruszać. Nie wiedziała, gdzie była i zaczęła panikować. Miała już krzyczeć, gdy zobaczyła znajomego różowego kucyka z cukierni - Pinkie Pie. - CZEŚĆ! - zachichotała ta, patrząc na nią z uśmieszkiem. - Gdzie... Gdzie jestem? Co... Co się dzieje? - zapytała przerażona klaczka. - Widzisz, twój numer się pojawił i muszę zrobić babeczki – wyjaśniła Pinkie. - C-Co... Co... Co to znaczy? Co... Co ty mówisz? - Och, nic takiego, kochana. - Pinkie roześmiała się. - Gdybym była tobą, nie martwiłabym się. To potrwa tylko chwileczkę. Podeszła do dziewczyny, mając skalpel w pogotowiu, gdy cichy głosik zawołał od tyłu: - Panno Pinkie, co robisz? Zatrzymała się i spojrzała na Apple Bloom. Żółty kucyk podszedł do niej z gniewnym wyrazem twarzy. Silver Spoon zaczęła czuć się bezpiecznie. - Ach, nie mogę uwierzyć, że to robisz - wyraziła swoje oburzenie. - Powiedziałaś, że ten jeden będzie mój. Skrępowana klaczka momentalnie zbladła. - Ups, przepraszam za to - bąknęła Pinkie, ustępując jej miejsca. - Zapomniałam się. Proszę bardzo. - Przekazała ostrze młodszej siostrze Applejack. Apple Bloom wspięła się na stół i stanęła nad swoją ofiarą. Silver Spoon próbowała walczyć, ale bezskutecznie. Wpatrywała się w strachu na swoją koleżankę ze szkoły - a raczej na jej fartuch. Różowy fartuch z błyszczącą tiarą. Silver Spoon zaczęła płakać. Apple Bloom uśmiechnęła się szyderczo. - Hej, Silver Spoon - zaczęła przerażająco spokojnym tonem - zgadnij, kto teraz będzie pustym „dziwolągiem bez znaczka"? Kategoria:Opowiadania
- In January 2011, the twelfth episode of the new My Little Pony cartoon was released. Among other things, it featured a light, peppy song about baking cupcakes. This would lead to the creation of a highly gruesome piece of fanfiction that would become one of the most notorious in the burgeoning fandom, shaping it for months to come. Exactly when "Cupcakes" was first published is unclear, though it is known it had to happen after the release of "Call of the Cutie" on January 7 and at some point before the final edit date on the original Gdoc, in late February. It is a badfic in the My Little Pony: Friendship Is Magic canon.
|
