| abstract | - Wilhem Ritter von Leeb (Landsberg am Lech, 5 september 1876 – Füssen, 29 april 1956) was een Duits generaal-veldmaarschalk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Leeb majoor in het Duitse leger. Hij diende onder meer aan het Oostfront en in de staf van Rupprecht van Beieren, de laatste kroonprins van Beieren. Voor deze militaire dienst werd hij tot ridder geslagen. Na de Eerste Wereldoorlog bleef Leeb in het leger. In 1923 was hij betrokken bij het neerslaan van de Bierkellerputsch. Nadien klom hij op tot de rang van luitenant-generaal. Hitler stelde Leeb in 1938 kort op rust, na hem tot kolonel-generaal bevorderd te hebben. Hetzelfde jaar nog trok Hitler zijn pensioen tijdelijk in en gaf hij Leeb het bevel over het Twaalfde Leger dat onder meer deelnam aan de bezetting van Sudetenland in 1938. Hierna werd Leeb een tweede maal op rust gesteld. In de zomer van 1939 werd zijn pensioen een tweede keer ingetrokken en kreeg Leeb het bevel over Heeresgruppe C. Tijdens de Slag om Frankrijk, braken zijn troepen door de Maginotlinie. Voor zijn aandeel in deze overwinning, werd hij in juli 1940 gepromoveerd tot generaal-veldmaarschalk. Vervolgens kreeg hij het bevel over Heeresgruppe Nord tijdens de aanval op de Sovjet-Unie. Leeb's taak was het vernietigen van alle Sovjettroepen aan de Oostzee, de inname van alle marinebases aldaar en de inname van Leningrad tegen 21 juli 1941. Toen de invasie op 22 juni 1941 begon, stootte Leeb op weinig weerstand en kon hij snel negenhonderd kilometer oprukken. De inname van Leningrad mislukte echter nadat Duitse troepen zware verliezen leden tijdens de slag bij Tichvin. In januari 1942 bood Leeb Hitler zijn ontslag aan. De officiële versie luidde dat Leeb vrijwillig terugtrad om gezondheidsredenen. Na de oorlog werd Leeb berecht tijdens het militaire proces van Nürenberg en veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf. Hij werd echter onmiddellijk vrijgelaten omdat hij al langer dan drie jaar in voorarrest zat. Leeb stierf in Füssen in 1956.
|
