| abstract | - The Companions stayed the night at a crude but comfortable inn at a tiny village that called itself Raven Spring, located in the foothills of the Wrothgarian Mountains. The next morning they resumed their journey eastward, moving through rolling hills towards the Skyrim and Hammerfell borders, and camping the next two nights under clear early summer skies. When they resumed traveling the third morning, Moraelyn told everyone to watch the slopes north of the road for a notch opening to a high meadow that faced to the southwest. Shortly afterward everyone spotted it almost simultaneously when the group completed a bend around a rocky outcrop. Silk and Beech went ahead to scout a good route, and to look for a campsite for the evening ahead. By dusk they had covered most of the distance to the meadow, but still faced some stiff climbing the next morning. They agreed that it was time to camp once again, but happily a lunchtime picnic seemed very likely the next day. By mid-day the next day, which was Loredas the 5th of Mid Year, the Companions were sprawled across a grassy slope within the Dragon Village, having been joined by Akatosh and one other dragon. This second dragon was smaller than Akatosh, and seemed to be a female, although characteristically Akatosh had just introduced the dragon as Debudjen, with no further explanations being forthcoming. The two dragons politely chatted with the humanoids as they enjoyed their repast, though Debudjen flew off afterwards, to arc gracefully above, and then swoop down upon a steer in a grassy field some distance away. Akatosh had been watching Edward's reaction to this, and asked: "Why did you flinch, Edward? Debudjen had not eaten recently, and really behaved no differently than you just have." Edward replied with a small smile, "I don't think that our meal was quite that violent in nature." Akatosh returned the smile, but then responded. "A good reminder then, that we are only similar, rather than the same." Edward paused, squinting into the mid-afternoon sun, and then turned to the golden dragon: "Akatosh - why did you choose this spot for your village?" "Well, it was high enough up into the mountains to suit us, but flat enough for raising the cattle ... with trees for the deer ... and it is very defensible for all of us. There is plenty of room for the humans to build their ranches and farms, and the elves are quite comfortable in the dense trees along the cliff edges. The adits in the surrounding cliff faces provide us the access to our lairs, which we have located within the mining tunnel system. All in all, an ideal site for such an experiment involving this many races of beings. It even opens to the southwest, providing reasonable warmth for the smaller beings, with some protection from the elements during the colder months." Edward responded, "It is difficult for me to get used to the notion of a village without some central concentration of buildings - but perhaps these will be developed in the future; at least, a few buildings for meetings and socializing. And, I suppose that there are also some beautiful sunsets to be seen." The dragon smiled again, but replied "Quite so, but I am the only one of the dragonkind to show any interest, and that was not a legitimate consideration when we chose this site." Then wistfully: "I wish that I could assemble the words to describe some of them. I have attempted this many, many times, but the results just are not ...very admirable." More briskly: "And by the way, we do intend to erect a meeting hall for the humanoids, and also some stores for barter and other exchanges of goods." Moraelyn had wandered over and seated himself, and he asked, with a notable absence of the usual humanoid respect for dragons, "Whatever possessed you to attempt such a crazy experiment, Akatosh?" The dragon paused thoughtfully, and then replied "As is my wont I had been analyzing, in this case one might say the history of dragon behavior. Clearly our lengthy contest of resistance to these new Aurielian gods was futile, but it took many of our generations for us to realize and accept this. Then, our next pattern was to isolate ourselves, even from each other, and to resist intrusion from any and all beings. The exception of course was to mate among ourselves and procreate our race. However, aside from that one activity, we fought any and all for our precious privacy, and really for no good reason except that we can be an especially stubborn race." Edward said, "Then you maintained a pattern of behavior long after the reason for it was gone?" Akatosh looked a bit embarrassed. He said stiffly, "I believe that is what I just said. We are not the only sentient race to fall prey to that." Edward said, "The Archmagister has told me that much behavior is inborn." Moraelyn smiled at him, "And inborn behavior patterns are a particular problem for long-lived species who change slowly as conditions change. We elves suffer from it even more than you short-lived humans, which is why we like to keep things as they are, though life is change and to resist it utterly is death. Dragons live far, far longer than even elves, and, in consequence, breed even more slowly. Still, who can say what alterations being born into a social setting may produce, for good or ill, in dragon behavior." Aliera had by this time joined the conversation, and observed: "The Daedra must have been long pleased with dragon behavior." Akatosh responded, "Perhaps so, but I approached our ... queen with this suggestion moreso because it seemed clear to me that as a race we had fallen into a stasis, and we needed to break this shell in order to invigorate ourselves. She didn't quite agree with me, but, perhaps because of my reputation, she told me to go ahead and make this attempt." By this point, all of the Companions were sitting within hearing range, and Mats asked: "Did you have to get your queen's permission? And have there been many difficulties among the various races?" "Permission is not quite accurate in this case, Mats; being the beings that we are, it was moreso that I was obliged to tell her of this so that she would have the information. For example, other dragons regularly come to me with potential military intelligence, following this same philosophy of preparedness." Mats grinned and said, "You mean 'just in case', right? But what about these elves and humans?" "Ah, our humanoid Lord and Lady do set a most remarkable example of tolerance and respect for differing shapes and customs. I owe a debt of gratitude to Moraelyn for the loan of his smiths and miners, who have been most generous in sharing their knowledge and skills with the Bretons that my young friend Edward and I have, ah, persuaded to attempt settlement here. It is my experience that Bretons, well, many Bretons, will do virtually anything so long as it is profitable and they gain skill and knowledge from it. The Nordic lust for individual honor and glory makes the mithril armor and weapons produced here extremely profitable -- t'was sheer genius that inspired Aliera to insist that we sell only to the nobility -- while the delving opens new tunnels and provides access to -- that which we dragons require." Akatosh smiled a little slyly. He was very reticent on the subject of exactly what dragons required. "Beech and Willow have made it known among their people that wood elves are welcome here, so those who have long missed their ancient High Rock homes have returned to these hills." "Fortunate for me that I'm now a Duke, and thus qualified to wear and carry mithril. If only I could afford more than a piece or two! But for the cost I might retire --" Mats said. "If you retired you would not require the mithril," Moraelyn pointed out. "And what of my son and daughter? Thinkst thou I will beg from thee for them?" Mats said indignantly. "My knees and wind may not be what once they were, I grant you. I'fact I'm somewhat tempted to remain up here, now I am here, yet I can still swing my axe with any!" Mith grinned delightedly, "Nords can't count. It's why they seek honor and glory, not profit. Honor and glory are not amenable to enumeration much past what one can tally on the fingers. Mats, if thou art but thirty-nine, thou wert the largest ten year old humanoid I ever met or hope to meet!" "But what then are these benefits to those who neither delve nor smith?" Mats persisted, ignoring his old friend. "I would think that many would be terrified to live so close to such ... formidable beings" Mats spoke the last of this with a sly grin. "Well, on the other hand, the presence of the 'formidable beings' means that they are certainly well-protected. And this area is surprisingly fertile, so the crops seem to be growing well ... and although they provide the meat for us, we allocate one fifth of each herd to them for their own consumption. We've also been finding out what I have long suspected - the three sets of races, when combined, fight much more effectively than the sum of each when considered in isolation - that is, each race covers or cancels weaknesses of the others. At least it is certainly true that the local goblin population has been drastically reduced in a very short period of time." "Aye," Edward responded, "so Moraelyn proved in Morrowind." "With a bit of help from his friends," Moraelyn acknowledged. "I reap the praise, but i'truth I'm little more than the standard they wave -- and at times I feel more like the target they set up!" A wave of laughter greeted this remark. Edward persisted, "With you and the others up here, Akatosh, I feel my borders are well guarded, should Skyrim ever feel the urge to move its borders west again." Aliera asked: "Was it easy to convince the other dragons to move to here?" "Actually, the most difficult part of that was moving our hoards to our new lairs" Akatosh responded with a lazy smile, "although once it was known that we had no use for the metals, gems and jewelry that we accumulate, everything went much more smoothly." But then more seriously: "Essentially I had to approach each dragon personally, and ... convince them that this idea had merit. Again, once I had persuaded a couple of our especially independent specimens, things went much more smoothly. However, there are only nine of us living in this area ... and there is really only room for two or three more of us. We shall have to see what develops hereafter." Aliera now observed: "I think that now the gods and goddesses might look very favorably indeed on dragon behavior." "That may be so, Aliera, but again that was not really why this was done. Besides, they still may remember and resent our long opposition to them." Beech asked deferentially "But what is the name of this village?" Akatosh sighed, and then responded "I fear that we shall never reach a decision, since each race has decided opinions in that regard. Perhaps once the initial building phase is completed, we will able to be more contemplative about such matters." Beech replied "That just doesn't seem right - everywhere should have a name, shouldn't it?" Willow chuckled and then said "Perhaps to us this is so, but who knows how dragons think; and I'm sure that the humans and elves will squabble over the style of the name, besides the specifics of it." Moraelyn interrupted with great drama, "Surely you don't mean to imply that an elf can be overly stubborn!?" and the discussion dissolved into a period of laughter and teasing amongst the group. Presently, Akatosh said, "I favor the name 'Section 22.'" Beech stared at him, "Akatosh, I see what thou dost mean about thy difficulties with the poetic. If you will allow my frank opinion? That is the single worst village name I have ever heard." Akatosh sighed gustily, then pardoned himself hastily to Beech -- humanoids found dragon sighs quite unpleasant and sometimes actually hazardous. "Then thou seest what I mean by differences. To me, it is very meaningful, and most appropriate. Is 'Section 16' any better as a name? Not? Then is it the word 'Section' that offends you? In what way is it inferior to 'Keep' or 'Reich' or 'Glen' or 'Hold'?" Edward said, "But Akatosh, a name should make some sense. At least humans think so. You should have 21 other sections first, if you're going to name this place '22'." "Really?" Akatosh said, "Why is that? Are not all numbers equally valid? They serve well to distinguish one place from another. There could be many 'Greenvales' for instance. I myself know of four such villages. The number 'Twenty-two' does appeal to me....aesthetically, as well as possessing some 'sense' -- at least to me," he smiled secretively. Moraelyn said, "I think Lord Akatosh is enjoying what some call an 'in-joke'. Were I so rash as to instruct a dragon in manners--" "Who," Silk said, "would ever accuse Moraelyn of being rash?" A bit later, Edward asked Akatosh: "Do you think that we could play a game or two of Battle? I brought the board and playing pieces with me." Moraelyn interrupted "I'm afraid that Akatosh and I must discuss some matters this evening - and you'd only lose again anyway" he added with a fond smile. Edward replied "But I can beat everyone else ... Akatosh, will I ever win a game with you?" "No, Edward, you won't", and Akatosh was slightly bemused by Edward's startled expression, and then the hearty laugh that quickly followed it. "That wasn't very diplomatic of you, Akatosh. But why won't I ever win?" "Because I have been playing for much longer than you have Edward, and so long as I continue to play, you will not be able to catch up to me. Besides, this game is what I am starting to think of as a 'bounded problem', and that sort is most easily dealt with." "What do you mean by 'a bounded problem', Akatosh?" asked Mats. "That is a problem that has a countable number of possible actions and results, Mats. There are only 81 squares on the board, and each side has exactly 27 playing pieces, each piece moves in a specific way, and so on." "But the game is like a real battle, isn't it?" asked Ssa'ass. "No, it is very good practice for learning, and for thinking about how to execute a battle - but my Elven Archers never become tired or demoralized, and my Master Mage always does what I want. Such things seldom happen in a real battle." Moraelyn nodded in agreement, and asked with mock slyness "Then what is an example of an unbounded problem?" "Certainly a real battle ... but also, to me a poem is an unbounded problem" "But any poem can be analyzed, Akatosh" Aliera said chidingly. "Of course - but only after it is written. I am unable to define, or bound, the act of writing it, though ... that is, the act of creating it. If I start to write a poem ... there are so many possibilities" and then wryly "I never get beyond the first line, because I start imagining all the things that I could put into the beginning and...." |-|Tłumaczenie (nieoficjalne)= Król Edward, Część XI Kompani zostali na noc w surowej ale wygodnej gospodzie w malej wiosce, która nazywała się Raven Spring, umieszczonej u stóp Gór Wrothgarskich. Następnego poranka wznowili ich podróż na wschód, ruszając przez wyboiste wzgórza w kierunku granic ze Skyrim i Hammerfell, i obozowali następne dwie noce pod czystymi letnimi niebiosami. Gdy wznowili podróż trzeciego poranka, Moraelyn powiedział wszystkim by wypatrywali w zboczach na północ od drogi wyciętego otwarcia na wysoką łąkę ustawioną do południowego zachodu. Wkrótce potem wszyscy dostrzegli je prawie jednocześnie gdy grupa ukończyła obwodnicę wokół skalistego wypiętrzenia. Silk i Beech udało się naprzód by wybadać dobrą trasę, i by poszukać miejsca na obóz na zbliżający się wieczór. O zmierzchu pokryli większość dystansu do polany, ale ciągle musieli się ostro wspinać następnego poranka. Zgodzili się, że był to czas na kolejną razą obozować, ale szczęśliwie piknik w godzinach obiadowych wydawał się być możliwym następnego dnia. W południe następnego dnia, którym był Loredas, 5 Śródrocza, Kompani rozleźli się na pokrytym trawą zboczu w Smoczej Wiosce, dołączył do nich Akatosh i jeden inny smok. Drugi smok był mniejszy od Akatosha i wydawał się być kobietą, choć swoiście Akatosh przedstawił smoka jako Debudjen, bez żadnych dalszych nadchodzących wyjaśnień. Dwa smoki uprzejmie gawędziły z humanoidami gdy oni cieszyli się posiłkiem, choć Debudjen odleciał po tym, by zatoczyć z gracją łuk, i spadł na młodego wolu w trawiastym polu jakąś odległość dalej. Akatosh obserwował reakcję Edwarda na to, i spytał: „Czemuś się wzdrygnął, Edwardzie? Debudjen nie jadał ostatnio, i naprawdę nie zachowywał się inaczej niż ty właśnie teraz.” Edward odpowiedział z małym uśmiechem, „Myślę, że nasz posiłek nie był aż tak gwałtowny z natury.” Akatosh zrewanżował uśmiech, ale potem odpowiedział, „Dobre przypomnienie więc, że jesteśmy tylko podobni, niż tacy sami.” Edward zatrzymał się, mrużąc oczy we wpół do popołudniowe słońce, i wtedy zwrócił się do złotego smoka: „Akatoshu – czemu wybrałeś to miejsce na swoją wioskę?” „Cóż, było to wystarczająco wysoko w górach by to nam pasowało, ale wystarczająco płaskie by chorować bydło… z drzewami na jelenie… i jest to bardzo obróbka pozycja dla nas wszystkich. Jest mnóstwo miejsca dla ludzi by pobudowali swe zagrody i farmy, a elfom jest całkiem przyjemnie w gęstym lesie wzdłuż krawędzi klifu. Sztolnie w otaczających klif zboczach pozwalają nam na dostęp do naszych leży, które mamy umiejscowione w systemie tunelu kopalni. Ogólnie rzecz ujmując, idealne stanowisko na taki eksperyment wciągający udział wielu ras istot. Nawet otwiera się na południowy zachód, zapewniając rozsądne ciepło dla mniejszych istot, z jakąś ochroną przed żywiołami w trakcie zimniejszych miesięcy.” Edward odpowiedział, „ Jest trudnym przywyknąć do zamysłu wioski bez jakiejś centralnego zagęszczenia budynków – ale może to rozwinie się w przyszłości; przynajmniej, kilka budynków na spotkania i uspołecznianie. I, wydaje mi się, że są tu jakieś piękne zachody słońca do oglądania.” Smok uśmiechnął się ponownie, ale odpowiedział „Całkiem, ale ja jestem jedynym spośród smoczego rodzaju, który okazuje jakiekolwiek zainteresowanie, i to nie było uzasadnieniem w rozważaniu gdy obieraliśmy to miejsce,” Potem zażyczył sobie: „Chciałbym móc zebrać słowa by opisać parę z nich, usiłowałem tego wiele, wiele razy, ale wyniki po prostu nie są… bardzo podziwu godne.” Bardziej dziarsko; „A swoją drogą, mamy zamiar postawić halę spotkań dla humanoidów i kilka sklepów na handel i inne wymiany dóbr.” Moraelyn podszedł i usadowił się, a potem spytał, z widocznym brakiem zwykłego humanoidalnego szacunku dla smoków, „Co cię opętało by próbować tak szalony eksperyment, Akatosh?” Smok znowu się uśmiechnął, i odpowiedział „Jak jest w mym zwyczaju analizowałem, w tym przypadku, ktoś mógłby powiedzieć, że historię smoczego zachowania. Oczywiście nasz długi pojedynek odporności na tych nowych Aurelicznych bogów był próżny, ale zajęło. To nam wiele naszych pokoleń byśmy to zauważyli i zaakceptowali. Wtedy naszym następnym modelem było się odseparować, nawet od siebie samych, i opierać się naporowi wszystkich innych istot. Wyjątkiem oczywiście było to byśmy spółkowali ze sobą i rozmnożyli naszą rasę. Jednakże poza tą jedną czynnością, walczyliśmy z każdym i wszystko dla naszej cennej prywatności, i naprawdę k żadnemu dobremu powodowi poza tym, że potrafimy być naprawdę upartą rasą.” Edward powiedział, „Więc utrzymywaliście model zachowań na długo po tym gdy powód był zagubiony?” Akatosh wyglądał na odrobinę zawstydzonego. Powiedział sztywno, „Wierzę, że to właśnie powiedziałem. Nie jesteśmy jedyną rasą rozumną, która padła tego ofiarą.” Edward powiedział, ”Arcymagister powiedział mi, że większość zachowania jest wrodzona.” Moraelyn uśmiechnął się na niego, „I wrodzone modele zachowań są szczególnym problemem długowiecznego gatunku, który zmienia się powoli gdy zmieniają się warunki. My elfy cierpimy od tego powodu bardziej niż krótkowieczni ludzie, co jest powodem dlaczego lubimy utrzymywać rzeczy takie jakie są, choć życie jest zmianą i opierać się mu całkowicie jest śmiercią. Smoki żyją o wiele, wiele dłużej niż nawet elfy, i, w konsekwencji, rozmnażają się nawet wolniej. Ciągle, kto może powiedzieć jakie przemiany zrodzone w społecznej scenografii mogą wytworzyć, dla dobra lub zła, w smoczym zachowaniu.” Aliera w tym czasie dołączyła do rozmowy, i zaobserwowała: „Daedry musiały być długo zadowolone ze smoczego zachowania.” Akatosh odpowiedział, „Możliwe i tak, ale zwróciłem się do naszej… królowej z poważną sugestią ponieważ było to dla mnie jasne, że jako rasa wpadliśmy w stagnację, i potrzebowaliśmy zbić skorupę by samemu odżyć. Nie do końca się ze mną zgodziła, ale, może z powodu mojej reputacji, powiedziała bym śmiało podjął próbę.” W tym momencie, wszyscy Kompani siedzieli w zakresie słyszalności rozmowy, i Mats spytał: „Czy musicie uzyskać zgodę waszej królowej? I czy byli wiele problemów pośród różnorakich ras?” „Zgoda nie jest trafna w tym przypadku, Mats; będąc istotami którymi jesteśmy, było to bardziej iż byłem zobligowany powiedzieć jej o tym, by mogła mieć tę wiedzę. Na przykład, inne smoki regularnie przychodzą do mnie z potencjalnie wojskowymi wywiadem, podążając za tą samą filozofią przygotowania.” Mats spochmurniał i powiedział, „Masz na myśli „na wszelki wypadek”, tak? Ale co z tymi elfami i ludźmi?” „Aj, nasi humanoidalni Pan i Pani stanowią najbardziej odznaczające się przykłady tolerancji i szacunku dla innych kształtów i zwyczajów, jestem winny dług wdzięczności Moraelynowi za użyczenie swych kowali i górników, którzy byli nad wyraz hojni w dzieleniu się ich wiedzą i zdolnościami z Bretonami, których mój młody przyjaciel Edward i ja wzięliśmy, ach, wyperswadowali by spróbowali się tu osiedlić. Z mojego to doświadczenia wynika, że Bretoni, cóż, wielu Bretonów, zrobią właściwie wszystko tak długo jak jest to zyskowne i zdobywają umiejętności i wiedzę z tego. Nordycka żądza własnego honoru i sławy sprawia, że mithrilowa zbroja i oręż produkowane tutaj są niezwykle zyskowne -- to był czysty geniusz, który zainspirował Alierę by nalegać, że mamy sprzedawać tylko do szlachty -- podczas gdy wykop otwiera nowe tunele i zapewnia dostęp do -- tego czego my smoki potrzebujemy.” Akatosh uśmiechnął się odrobinę chytrowsko. Był bardzo małomówny na temat czego dokładnie smoki potrzebowały. „Beech i Willow rozpowszechnili wiedzę pośród swych ludzi, że leśne elfy są tu mile widziane, więc ci którym długo brakowało icb starożytnych domów w Wysokiej Skale, wrócili do tych wzgórz.” „Szczęśliwie dla mnie, że jestem teraz Hrabią, i przez to kwalifikowany by nosić i dzierżyć mithrik. Gdyby tylko mnie było stać na kawałek lub dwa! Ale za ten koszt mógłbym przejść na emeryturę --” powiedział Mats. „Jeślibyś przeszedł na emeryturę nie potrzebowałbyś mithrilu,” Moraelyn wytknął. „A co z moim synem i córką? Myślisz, że będę u ciebie błagał na nich?” Mats powiedział z oburzeniem. „Moje kolana i rany może i nie są czym kiedyś były, to ci daruję. Po prawdzie jestem jakoś kuszony by tu pozostać, teraz jestem tu, lecz wciąż mogę machnąć toporem z każdym!” Mith skrzywił się rozkosznie, „Nordowie nie potrafią liczyć. Dlatego szukają honoru i sławy, nie zysku. Honor i sława nie są za bardzo podatne na policzenie poza tym co można wykazać na palcach. Mats, jeśliś trzydiestodziewieciolatkiem, byłeś największym dziesięcioletnim humanoidem jakiego spotkałem lub miałem nadzieję spotkać!” „Ale jakie wtedy są te zyski dla tych co ani nie kopią ani nie kują?” Mats upierał się, ignorując starego przyjaciela. „Musiałbym, że wielu byłoby przerażonym żyć tak blisko do takich… potężnych istot” Mats powiedział ostatnie z chytrym grymasem. „Cóż, z drugiej strony, obecność „potężnych istot ” oznacza, że są z pewnością dobrze bronieni. I ten obszar jest zaskakująco płodny, więc zbiory wygadają by dobrze rosły… i choć zapewniają dla nas mięso, zaganiamy jedną piąta z każdego stada na ich własną konsumpcję. Odnajdujemy coś co od dawna podejrzewałem – trzy zestawy ras, gdy połączone, walczą o wiele skuteczniej niż ich łączna suma gdy rozważyć wzajemną izolację - tak jest, każda rasa pokrywa lub niweluje słabości innych. Przynajmniej to jest z pewnością prawdziwe, że miejscowa populacja goblinów drastycznie zmalała w bardzo krótkim okresie czasu.” „Ano,” odpowiedział Edward, „co Moralyn udowodnił w Morrowind.” „Z odrobiną pomocy swych przyjaciół,” przyznał Moraelyn . „Zbieram chwałę, ale po prawdzie jestem czymś więcej niż wzorcem, któremu machają -- a czasami czuje się bardziej jak cel, który sobie ustawili!” Fala śmiechu powitała ten komentarz, Edward upierał się, „Z tobą i innymi tutaj, Akatoshu, czuję że moje granice są dobrze chronione, gdyby Skyrim kiedykolwiek poczuło pragnienie by przenieść ponownie swą granicę na zachód.” Aliera spytała: „Było trudnym przekonać inne smoki by przeniosły się tutaj?” „Właściwie, najtrudniejszą tego częścią było przeniesienie naszych zbiorów do naszych nowych leży” odpowiedział Akatosh z leniwym uśmiechem, „choć gdy się okazało, że nie ma użytku dla metali, klejnotów i biżuterii, które zebraliśmy, wszystko poszło znacznie gładziej.” Lecz potem poważniej: „Zasadniczo musiałem podejść do każdego ze smoków osobiście, i … przekonać go, że ten pomysł ma zalety. Ponownie gdy przekonałem parę naszych szczególnie niezależnych okazów, rzeczy poszły gładko. Jednakże, jest nas tylko dziewiątką żyjącą ba tym obszarze… i naprawdę jest miejsce tylko dla dwóch czy trzech z nas. Powinniśmy zobaczyć co się tu rozwinie po wszystkim.” Aliera dopiero co postrzegła: „Myślę, że teraz bogowie i boginie mogą spoglądać łaskawie w rzeczy samej na zachowanie smoków.” „Tak może być, Aliero, ale znowu to nie było dlaczego to zrobiliśmy. Poza tym, ciągle mogą pamiętać i potępiać naszą długą do nich niechęć.” Beech spytał pełen szacunku „Ale jaka jest nazwa tej wioski?” Akatosh wzdychnął, a wtedy odpowiedział „Obawiam się, że nigdy się nie zdecydujemy, jako że każda rasa ma już swoje zdanie w tej kwestii. Może gdy początkowe stadium budowy będzie ukończone, będziemy w stanie bardziej przemyśleć takie sprawy.” Beech odpowiedział ”To nie wydaje się być poprawne – każde miejsce powinno mieć nazwę, nieprawdaż?” Willow cicho zachichotała i wtedy powiedziała „Może tak i być dla nas, ale któż wie jak myślą smoki; i jestem pewna, że ludzie i elfy będą się kłócić nad stylistyką imienia, poza jego specyfiką.” Moraelyn przerwał ten wielki dramat, „Z pewnością nie myślisz sugerować, że elf może być zbytnio upartym!?” i rozmowa rozpłynęła się w okres śmiechów i dokuczliwości pośród grupy. Obecnie, powiedział Akatosh, „Polubiłem nazwę „Sekcja 22.”” Beech wgapiał się w niego, „Akatosh, widzę że prawdziwie mówiłeś o swoich problemach z poezją. Jeśli pozwolisz mej szczerej opinii? To jedna najgorsza nazwa dla wioski jaką kiedykolwiek słyszałem.” Akatosh wzdychnął gwałtownie, wtedy przeprosił za siebie naprędce Beechowi -- humanoidy znajdują smocze wzdechy całkiem nieprzyjemnymi, a czasami właściwie niebezpiecznymi. „Wtenczas widzisz co na myśli miałem przez różnice. Dla mnie, jest to bardzo znaczące, i najodpowiedniejsze. Czy „Sekcja 16” byłaby jakkolwiek lepszym imieniem? Nie? Więc czy słowo „Sekcja” cię obraża? W jaki sposób jest ono gorsze niż „Baszta” lub „Rzesza” lub „Wąwóz” albo „Twierdza”?” Edward powiedział, „Ale Akatoshu, imię powinno mieć jakiś sens. Przynajmniej tak myślą ludzie. Powinieneś mieć na początek 21 innych sekcji, jeśli zamierzasz nazwać te miejsce „22”.” „Doprawdy?” powiedział Akatosh, „Dlaczego tak jest? Czyż nie wszystkie liczby są równie ważne? Służą dobrze by rozróżnić jedno miejsce od drugiego. Powinno być więc wiele „Zielonych Przejść” na ten przykład. Sam wiem o czterech takich wioskach. Liczba „Dwadzieścia Dwa” wpada w mój gust… estetycznie, jak również przez posiadania większego „sensu” -- przynajmniej dla mnie.” uśmiechnął się tajemniczo. Moraelyn powiedział, „Myślę, że Pan Akatosh cieszy się co niektórzy nazywają „żartem środowiskowym”. Czy byłem za krewki by nauczyć smoka manier--” „Kto,” powiedziała Silk, „mógłby kiedykolwiek oskarżyć Moraelyna o bycie krewkim?” Trochę później, Edward spytał Akatosha; „ Czy myślisz, że moglibyśmy zagrać w grę lub dwie w Bitwę? Przyniosłem planszę i pionki ze sobą.” Moraelyn przerwał „Obawiam się, że Akatosh i ja musimy przedyskutować niektóre sprawy tego wieczora – i ty byś znowu i tak przegrał” dodał z miłym uśmiechem. Edward odpowiedział „Ale potrafię pokonać wszystkich innych… Akatosh, czy kiedykolwiek wygram z tobą?” „Nie Edwardzie, nie wygrasz.”, i Akatosh był ździebko speszony zaskoczoną miną Edwarda, a szybko nastąpił po nim serdeczny śmiech . „To nie było bardzo dyplomatycznym z twojej strony, Akatoshu. Ale czemu ja nie wygram?” „Ponieważ grałem w nią znacznie dłużej niż ty Edwardzie, i tak długo jak będę kontynuował grę, nie będziesz w stanie mnie prześcignąć. Poza tym, ta gra jest czymś o czym zaczynam myśleć jako o „przypisanym problemie”, a taki rodzaj jest najłatwiejszy do zaradzenia.” „Co masz na myśli przez „przypisany problem”, Akatoshu?” spytał Mats. „Jest to problem , który ma policzalną liczbę możliwych zdarzeń i wyników, Mats. Jest tylko 81 kwadratów na planszy, a każda strona ma dokładnie 27 pionkow, każdy pionek porusza się w specyficzny sposób i tak dalej.” „Ale gra jest jak prawdziwa bitwa, nie jest tak?” spytał Ssa’ass „Nie, jest to dobra praktyka do nauki, i do myślenia jak podejść do walki – ale moi Elfi Łucznicy nigdy nie byli zmęczeni i nie podupadają na moralach, a mój Mistrz Czarodziej zawsze robi co mu każę. Takie rzeczy rzadko zdarzają się w prawdziwej bitwie.” Moraelyn kiwnął na zgodę, i spytał z drwiącą chytrością ”Więc co jest przykładem nieprzypisanego problemu?” „Z całą pewnością prawdziwa bitwa… ale także, dla mnie, wiersz jest nieprzypisanym problemem” „Ale każdy wiersz może zostać zanalizowany, Akatoshu” powiedziała dziecinnie Aliera „Oczywiście – ale tylko gdy jest już napisany. Jestem niezdolny określić, albo przypisać, akt jego zapisania, choć… to jest, akt jego stworzenia. Jeślibym zaczął pisać wiersz … jest tyle możliwości” a wtedy cierpko „Nigdy nie przekroczyłem pierwszego wiersza, ponieważ zaczynam sobie wyobrażać wszystkie te rzeczy, które mógłbym włożyć w początek i…”
|
