About: dbkwik:resource/UujHZMMNOzelRBLxtdfccw==

Property	Value
rdfs:label	Elegia dziecięca
rdfs:comment	1.Zima I. Świerkowo rosną jabłka pod ciszą dziecięcych poduszek. Oto patrząc na śnieg szklany na ławkach można w własną uwierzyć duszę. II. Na rzece rąbią lód - - kwadraty śliskie jak węgorz. Oniemiali czekają na cud przeżegnani drzew czarnych ręką. A widmo wyrosłe pod strop przybija nędzą, nadzieję. Zima. Jakby zamarzły chłop szukał panny gromnicznej w zawiei. Epilog O, zodiaki zwierząt prawdziwych, kołujecie w mych snach jak echo. Otom posąg pogański wśród śmiechu powalony w przydrożne pokrzywy. Image:PD-icon.svg Public domain
dcterms:subject	Krzysztof Kamil Baczyński Elegie
Sekcja	Wiersz
dbkwik:wiersze/property/wikiPageUsesTemplate	dbkwik:resource/3mx9nypL-9q7nBjHviuu9w== dbkwik:resource/ak9_fT_o0Y1AqXtxvVQ3pg== dbkwik:resource/oyn2bWAcVsua3L2UD5eMew==
Autor	Krzysztof Kamil Baczyński
abstract	1.Zima I. Świerkowo rosną jabłka pod ciszą dziecięcych poduszek. Oto patrząc na śnieg szklany na ławkach można w własną uwierzyć duszę. II. Na rzece rąbią lód - - kwadraty śliskie jak węgorz. Oniemiali czekają na cud przeżegnani drzew czarnych ręką. A widmo wyrosłe pod strop przybija nędzą, nadzieję. Zima. Jakby zamarzły chłop szukał panny gromnicznej w zawiei. 2. Wiosna Pomnik rzeki prostuje twarz, z której jasny wychodzi wodnik. Ryczą statki. To drzewa jak maszt - - podpalone zielenią pochodnie. Odtajały ptaki na niebie, ułożone w czarne konstelacje. Na przedmieściach ruszają stacje wraz z pociągiem o wędrownym chlebie. 3. Lato Świętowid klaskał od polan. Konik wodny w płaski klaskał kamień. Uchyliłaś sukni zmierzchu od kolan - Teraz smutek mój w motyla zamień. O południu pod słońce - domki stoją w ogniu białego pożaru. W pylny pejzaż jak obcy Tonkin przylatują srebrne lutnie komarów. Oto ptaków pogańskie bożki. Twarz złocona wyrzeźbiona w dębie. Ulatują starożytne mity przemienione w mosiężne gołębie. 4. Jesień Puch brunatny porasta w obłokach, złoty zodiak płynie z wysoka. Obracają niedźwiedzie głowy po powietrza przejrzały owoc. Idzie zwierząt znużony masyw jak wyprawy w pastelowe lasy. Dokąd ptaki jak liście dążą? Składam oczy księżniczce z brązu. Świecznik dębu długo płowiał, aż ziścił hymn grobowy do boga liści. Przeszedł obłok, śpiew komarzej fletni. Wyrzucono kwiat paproci na śmietnik. Epilog O, zodiaki zwierząt prawdziwych, kołujecie w mych snach jak echo. Otom posąg pogański wśród śmiechu powalony w przydrożne pokrzywy. Image:PD-icon.svg Public domain
is wikipage disambiguates of	Elegia