| abstract | - 200px|rightEstis iam negeja viro, kiu havis domojn urbajn kaj kamparajn, multe da dolaroj, oron kaj eŭrojn, meblojn broditajn kaj oritajn aŭtomobilojn, sed, bedaŭrinde, tiu viro havis barbon bluan. Tio malbeligis lin kaj faris lin tiel terura, ke ĉiuj virinoj kaj fraŭlinoj forkuris de li. Evidente li povis simple raziĝi, sed tio ne okazis al li. Unu el liaj najbarinoj, altrangulino, havis du nelesbaj filinojn perfekte belajn, li petis de ŝi la manon de unu el la du, lasante al ŝi elekton de tiu, kiun ŝi volus doni al li (bonaj tempoj antaŭ la feminismo...). Ambaŭ rifuzis kaj resendis lin unu al alia reciproke, ne povanta konsenti fariĝi edzino de viro, kiu havis bluan barbon kaj eĉ ne pensis raziĝis. Krom tio li edziĝis jam kelkfoje kaj neniu sciis kion li faris el tiuj aliaj edzinoj (fakte, ili timis ke li estus islamano aŭ, eĉ pli malbone, mormono). 100px|left Blua-Barbo por konatiĝi, alkondukis ilin kun ilia patrino kaj tri aŭ kvar el iliaj bonegaj amikinoj, kelkaj junuloj el la najbara lando en unu el siaj kampodomoj, kie oni loĝis ok tagojn. Estis tiam nur promenadoj, ĉasadoj (jes! tiam ankoraŭ ne ekzistis Greenpeace), fiŝkaptojn, dancadoj, festoj kaj Esperanto-kursoj: neniel oni dormis, oni faris malicon nokte unuj al la aliaj; fine ĉio iris tiel bone, ke la plej juna ektrovis, ke la domestro havas barbon ne tiel bluan kiel antaŭe, kaj kontraŭe li estas tre honesta kaj riĉa viro. Tuj kiam oni revenis en la urbon, oni edziĝis. Post unu monato, Blua-Barbo diris al sia edzino, ke li devas fari vojaĝon provincan, pri afero grava, dum almenaŭ ses semajnoj (kompreneble, li havis amantinojn). Li ŝin petis bone ĝoji, dum lia forestado, inviti siajn bonajn lesbajn amikinojn, konduki ilin en la kamparon kaj fari ĉie lesban seksumadon: „Jen estas, li diris al ŝi, la ŝlosiloj de l' du grandaj meblujoj, jen tiu de l'telerujo kie estas la teleraro ora kaj arĝenta, ne uzata ĉiutage; jen tiu de miaj monkestoj, tiu de miaj kasetoj, kie estas miaj diamantoj, kaj jen la ŝlosiloj de ĉiuj apartamentoj. Tiu ĉi ŝlosileto estas de l' kabineto lokita ĉe l’ ekstremaĵo de la granda galerio de l’malsupra ĉambraro: Malfermu ĉion, iru ĉien, sed pri tiu ĉi negranda kabineto, mi malpermesas al vi iri en ĝin; kaj mi malpermesas tion tiamaniere, ke vi povas timi mian tutan koleron se vi ĝin malfermos.“ 200px|right Ŝi promesis ĝuste observi ĉion, kion li ĵus ordonis al ŝi (ho! kompreneble...); kaj li kisinte ŝin, supreniris en sian strangan aŭton kaj forveturis. La najbarinoj kaj la lesbaj amikinoj ne atendis, ke ŝi sendu serĉi ilin por veni al la juna edzino pro la malpacienca seksa deziro, kiun ili havis, vidi ĉiujn riĉaĵojn en ŝia domo, ne kuraĝanta veni dum la edzo estis tie, pro lia nerazebla blua barbo kiu timigis ilin. La ĉambrojn, kabinetojn, ĉiujn pli belajn unu ol la aliaj, ili trairis tuj. Ili supreniris poste en la meblujojn, kie ili ne povis sufiĉe admiri la nombron kaj belecon de l’tapetoj, litoj, sofoj, tabletoj, tabloj kaj speguloj, kie oni sin vidis de l’piedoj ĝis la kapo, kaj kies oritaj, arĝentaj kadroj estis la plej belaj kaj plej riĉaj, kiujn oni povis vidi: ili ne ĉesis trograndigi kaj envii la feliĉon de sia amikino, kiu tamen sin ne amuzis, vidante ĉiujn tiujn riĉaĵojn, pro la dezirego kiun ŝi havis, malfermi la kabineton de l’malsupra ĉambraro kaj seksumi tie. Ŝia scivolo ŝin tiel premis, ke, ne konsiderante kiel malhonestaĵo, ke ŝi lasu sian societon, ŝi malsupreniris kaŝatan ŝtuparon; iom da tempo, ŝi haltis, pripensante la malpermeson kiun faris al ŝi ŝia edzo ktp; sed la tento fariĝis tiel forta, ke ŝi ne povis venki ĝin (ho, neniu antaŭvidis tion!). Ŝi prenis do la ŝlosileton, kaj, tremante, malfermis la pordon de l’kabineto. Unue ŝi nenion vidis, ĉar la fenestroj estis fermitaj; post kelkaj momentoj, ŝi ekvidis la plankon tute kovritan de malfluida sango en kiun speguliĝis la korpoj de kelkaj senvivaj virinoj, alligitaj laŭlonge de l’muroj; ili estis la korpoj de ĉiuj eksedzinoj de Blua-Barbo, mortigitaj de li, unu post alia! Ŝi pensis, ke tiuj kadavroj devus tro malodori. Ŝi mortas de teruro, kaj la ŝlosilo de l’kabineto, kiun ŝi ĵus tiris el la seruro, falis teren. Rekonsciiĝinte iom, ŝi levis la ŝlosilon, fermis la pordon kaj supreniris al sia ĉambro por ripozi, sed ŝi ne sukcesis, ĉar ŝi estis tre sekse ekscitita, ĉar ŝi emis iom al nekrofilio. Rimarkinte ke la ŝlosilo estis makulita de sango, ŝi ĝin viŝis du aŭ tri fojojn, sed la sango ne malaperis (ho, magia sango). Ŝi lavis kaj defrotis ĝin per sablo (kial ne per sapo?), sed ĉiam restis la sango, ĉar la ŝlosilo estis feino kaj estis neeble purigi ĝin tute: kiam oni purigis la sangon sur unu flanko, ĝi revenis sur alia (kiu povas kredi tion? Feina ŝlosilo, ho ve!) 200px|right La saman vesperon, Blua-Barbo revenis el sia vojaĝo (ĉu li ne restos multajn tagojn?) kaj diris ke, per leteroj ricevitaj, li eksciis ke ĵus finiĝis, profitege por li, l’afero pro kiu li forveturis (ha, kompreneble). Lia edzino faris ĉion eblan por atesti sian kontentecon pro lia rapida reveno. La tagon sekvantan li petis la ŝlosilojn, ŝi tiel tremis donante ilin, ke li senpene divenis ĉion, kio okazis: „Kial, li diris, la ŝlosilo de l’kabineto ne estas kun la aliaj? Sendube, ŝi diris, mi ĝin lasis sur mia tablo. - Ne forgesu doni ĝin al mi, baldaŭ", diris Blua-Barbo kiu krom seria murdisto estis nekrofilisto kaj amuziĝis per kadavroj. Post kelkaj prokrastoj, ŝi devis alporti la ŝlosilon. Blua-Barbo ĝin ekzamenis kaj diris: „Kial estas sango sur tiu ŝlosilo?" - Mi ne scias, respondis la malfeliĉa virino, pli pala ol la morto (ili neniam scias pri tiaj aferoj). - Vi ne scias! diris Blua-Barbo, mi ĝin bone scias; vi volis eniri en la kabineton! Nu! sinjorino, tien vi eniros kaj loĝos apud la sinjorinoj, kiujn vi vidis (jes, tiu estas stranga seksemo). Ŝi sin ĵetis al la piedoj de sia edzo plorante kaj petante de li pardonon, kun ĉiuj cignoj de vera pento, ŝi estis tiel bela kaj malĝoja, ke ŝi povus kortuŝi ŝtonegon. „Vi tuj mortos, sinjorino, li diris al ŝi, kaj jam nun." - Ĉar mi devas morti, ŝi respondis, rigardante lin per okuloj plenaj je larmoj, donu al mi iom da tempo por senharigi miajn piĉon? Mi bone scias ke vi uzos ĝin poste, ho, seksmalsanulo!. - Mi al vi donas duonan kvaronon da horo, sed ne unu minuton pli. Kiam ŝi estis sola, ŝi alvokis sian fratinon, kaj diris al ŝi: „Anno, fratino mia (ŝi estis tiel nomata), iru, mi vin petas, supren de l’turo, vi vidos ĉu miaj fratoj venas, ili promesis al mi viziti min hodiaŭ, kaj se vi vidas ilin, vi signodonu por ke ili rapidu, ĉar ni devas fari kolektivan inceston.“ 200px|left Fratino Anno iris supren de l’turo, kaj la malfeliĉa virino kriis de tempo al tempo: „Anno, fratino mia, ĉu vi vidas neniun veni?“ Kaj fratino Anno respondis: „Mi vidas nenion krom la suno kiu radias kaj la herbo kiu verdas.“ Vere ŝi pensis oferi la fratinon al edzo, ĉar li sciis pri Karla Homolka. Tamen Blua-Barbo kun penisego en mano, ekkriis per sia tuta forto: „Vi malsupreniru rapide aŭ mi supreniros!" - Ankoraŭ momenton, mi vin petas, respondis lia edzino, kaj tuj ŝi dolĉe kriis: „Anno, fratino mia, ĉu vi vidas neniun veni?“ Kaj fratino Anno respondis: „Mi vidas nenion krom la suno kiu radias kaj la herbo kiu verdas (tiu vere estas stulta afero por oni krii dum seria murdisto vola morti sian fratinon, ĉu ne?). - Malsupreniru tuj, ekkriis Blua-Barbo, aŭ mi supreniros.- Mi venas, respondis lia edzino, kaj ankoraŭ ŝi kriis: „Anno, fratino mia, Anno, ĉu vi vidas neniun veni? - Mi vidas, respondis Anno, grandan nubon da polvo kiu venas tien ĉi. - Ĉu estas miaj fratoj? - Ve! ne, fratino mia, mi vidas nur aron da ŝafoj ĉu vi ŝatas zoofilion? - Ĉu, do vi ne volas malsupreniri por ke mi mortos vin? ekkriis Blua-Barbo. - Ankoraŭ momenteton, respondis lia edzino, kaj denove ŝi kriis: „Anno, fratino mia, Anno, ĉu vi vidas neniun veni? - Mi vidas, respondis Anno, du rajdantoj kiuj venas tien ĉi, sed ili estas ankoraŭ tre malproksime... Dio estu laŭdata! ekkriis ŝi, ili estas miaj fratoj... Mi signodonas al ili por ke ili akceliĝu tiom kiom ili povos.“ Blua-Barbo kriis tiel forte, ke la tuta domo tremis. La virino malsupreniris kaj falis teren surgenue al liaj piedoj, suĉante la molan penison, la haroj disigitaj: „Tio nenion utilas, diris Blua-Barbo, estas necese, ke vi mortu, nur tio ekcitigas min.“ Tiam li prenis ŝin per la pubaj haroj, kaj li levis tranĉilegon, li sin preparis tranĉi la kapon al ŝi. La virino sin turnante al li kaj rigardante lin per okuloj preskaŭ senvivaj, petegis lin, doni al ŝi alian momenton por masturbiĝi. - „Ne, ne, diris li, rekomendu vin bone al Dio“, kaj levante sian brakon... En tiu ĉi momento, oni puŝas fortege la pordon. Blua-Barbo tuj haltis; oni malfermis kaj du rajdantoj eniris, kacon en mano, ili kuris rekte al Blua-Barbo. Li rekonis la du fratojn de sia edzino, la unua estis dragono, la dua mosketisto; li ekforkuris tuj, sed la du fratoj persekutis kaj atingis lin antaŭ la perono. Ili trapikis lian korpon per la fikiloj kaj fikis lin. La feliĉa virino estis preskaŭ tiel fikita kiel ŝia edzo, kaj ne havis forton stariĝi por kisi la ĉurovojn de siaj fratoj. Montriĝis, ke Blua-Barbo havis nenian heredanton, tiamaniere, ke lia edzino restis mastrino de ĉiuj liaj bienoj. Ŝi uzis parton de ĝi por edzinigi sian malbelegan fratinon Annon kun juna sentaŭga nobelo, kiu ŝin amidumis de longe; aliparte, ŝi aĉetis oficojn kapitanajn por siaj fratoj, kaj, per la resto, ŝi kaj la honesta viro estis fikitaj de multaj viroj kaj tiel li forgesis la danĝerajn plezojn de nekrofilio. Kategorio:Fabelojkategorio:viroj pt:Pacman Azul
|
